W warszawskim Muzeum Sztuki Nowoczesnej pokazywana jest wystawa „After Year Zero”, prezentująca postkolonialne relacje zależności między europejskimi mocarstwami kolonialnymi i państwami Trzeciego Świata, które wyłoniły się w procesach dekolonizacji po drugiej wojnie światowej. Poruszająca się na granicy nauki i sztuki ekspozycja składa się z prac artystów i artystek, filmów, dokumentów i materiałów archiwalnych, tworzących razem rodzaj wizualnego eseju, wspartego analitycznymi opisami. Z bogatej narracji wybijają się film i instalacja autorstwa The Otolith Group, opowiadające historię dekolonizacji, m.in. na przykładzie znaczków pocztowych wydawanych przez rządy Ghany od 1957 do 1966 r.; stają się medium prezentującym osiągnięcia gospodarcze kraju, idee wyznawane przez kolejnych rewolucjonistów i dyktatorów, także ideę panafrykanizmu. Historycznie zależny od obydwu stron żelaznej kurtyny Trzeci Świat stał się miejscem zderzenia ideologii i kapitału, odgrodzonym od państw Północy „kolorową kurtyną” opresji rasowej. Anselm Franke, współkurator wystawy, w wywiadzie udzielonym portalowi dwutygodnik.com tak opowiada o emancypacyjnym działaniu sztuki: „Cofa nas niejako na poziom schematów poznawczych, umożliwiając tym samym swego rodzaju anarchię – pozwala się przeciwstawić ugruntowanym sposobom myślenia”. Jak w etnicznie niemal jednorodnym kraju rozwijać świadomość różnorodności? Na pewno oglądając, czytając i dziwiąc się. „After Year Zero” dostarcza wiedzy przydatnej także w namyśle nad najnowszą historią Polski i jej miejscem w zglobalizowanym świecie.
After Year Zero: Powojenny uniwersalizm i geografie współpracy, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, wystawa czynna do 23 sierpnia