Przebojami ostatnich tygodni były ulotki z napisami: „Muzułmanie obcinają głowy! Ja obcinam podatki!” (Sylwester Tajl, lista KORWiN) i „TAK dla czarnych burgerów, NIE dla uchodźców ekonomicznych” (Katarzyna Bielańska, PO). Bo kiedy w trakcie kampanii wyborczej i tuż po wyborach obserwuje się to, co dzieje się w internecie, można mieć wrażenie, że wyborcy zamiast z powagą śledzić przemiany w kraju, próbują je wyśmiać. Poselskie ambicje Liroya komentują więc, odwołując się do jego muzycznej kariery (ASZ Dziennik opublikował program polityczny rapera oparty na jego utworze „Jak tu się nie wkurwić”), albo śmieją się z niezadowolenia Zjednoczonej Lewicy, której nie udało się uzyskać mandatów w Sejmie.
„Pomimo górnolotnych zapewnień o dialogu i wzajemnej komunikacji większość polityków traktuje media jako narzędzie, którego można dowolnie używać dla zdobycia poparcia wyborców. Skuteczność posługiwania się mediami w walce politycznej traktuje się jako wypadkową technicznej biegłości, którą można opanować poprzez trening” – pisze Paweł Czarnecki w książce „Etyka mediów”. W wypadku internetu mamy jednak wrażenie, że kilka treningów zostało opuszczonych, a jeśli nie, to politycy wydają się w tej sferze biegaczami krótkodystansowymi. Nawet jeśli próbują wykorzystywać sieć, żeby zaskarbić sobie sympatię wyborców, głównie tych z młodszego pokolenia, efekt ich działań jest zwykle albo mierny, albo krótkotrwały. Choć jako pozytywny przykład polityka potrafiącego wykorzystać sieć na swoją korzyść podaje się Andrzeja Dudę, który – wzorem Baracka Obamy – zwyciężył w wyborach prezydenckich także w przestrzeni internetu.