To najstarsze znalezisko szczątków udomowionego psa. Wiadomo, że pies był udomowiony, ponieważ miał charakterystycznie skrócony pysk i zagęszczone uzębienie. Takich cech nie identyfikuje się u psów dzikich lub wilków. Jeśli był udomowiony 33 tys. lat temu – a datowania dokonano najnowszymi metodami tzw. spektroskopii masowej – to oznacza, że przynależał do pierwotnych ludzi jeszcze przed maksimum ostatniego zlodowacenia, które przypada na okres 26 – 19 tys. lat temu. Oznacza też, że psy były udomowiane wielokroć, a także, że nasz współczesny najlepszy przyjaciel pochodzi od wielu przodków.
Wcześniej, na początku XXI w., najstarsze szczątki udomowionego psa znaleziono w jaskini Goyet na terenie Belgii. Ich wiek oszacowano na 31 tys. lat. Oba odkrycia weryfikują wcześniejsze poglądy, wedle których udomowienie psa nastąpiło już po ostatnim zlodowaceniu, dopiero ok. 17 tys. lat temu. Było to znacznie wcześniej, przy czym pies był udomowiany nie tylko w różnych okresach, ale też w wielu miejscach. Psy prawdopodobnie służyły pierwotnym ludziom do tropienia zwierząt , na które polowali, a także do transportu już upolowanej zwierzyny. Psy były więc wyjątkami pośród udomowianych stworzeń. Pozostałe domowe zwierzęta, takie jak krowy, owce czy kozy, służyły do pozyskiwania mięsa, skór, wełny i mleka. Psy natomiast miały wykonywać konkretne zadania i towarzyszyć człowiekowi.
Na zdjęciu bardzo dobrze zachowana czaszka psa z jaskini w Górach Ałtaj, badana na Uniwersytecie Arizona.