Jak zatem można było wówczas zbudować lekką i niezawodną maszynę, zdolną do kierowania statkiem kosmicznym? Temu na pozór niewykonalnemu zadaniu sprostali inżynierowie z NASA i programiści z Massachusetts Institute of Technology.
Zbudowali, po raz pierwszy w historii z zastosowaniem układów scalonych, komputer ważący zaledwie 30 kg, o niezbyt imponująco wyglądających dziś parametrach: np. mający zaledwie 4 kB zapisywalnej pamięci (współczesny laptop ma setki tysięcy razy więcej), ale jednak w pełni zdolny do kierowania pojazdem kosmicznym. Co ciekawe, nie miał on mikroprocesora, czyli serca współczesnych komputerów, gdyż takowy został wynaleziony dopiero po lądowaniu Apollo 11 na Księżycu. Nie posiadał również twardego dysku.
Mimo to komputer ten był prekursorem maszyn znajdujących się obecnie na naszych biurkach. Był podobny np. pod względem tzw. interfejsu użytkownika, czyli klawiatury i ekraniku, za pomocą których człowiek mógł komunikować się z maszyną. Początkowo NASA nie była zbyt zadowolona z istnienia klawiatury. Zdaniem agencji wyglądało to niepoważnie. W latach 60. wciskanie guzików kojarzyło się z pracą urzędniczek bankowych i kasjerek. Koszt budowy komputera wyniósł 150 tys. dol.