Francuscy archeolodzy badający w Arles willę rzymską z I w. p.n.e. natrafili na dobrze zachowane i wyjątkowe freski. W jednym z pomieszczeń, które mogło służyć jako sypialnia, ściany zostały pokryte malowidłami imitującymi marmurowe cokoły, kolumny i gzymsy, jednak najbardziej zaskakująca była namalowana na czerwonym tle postać kobiety naturalnej wielkości. Dotychczas takie przedstawienia rzadko znajdowano na południu Francji, a i z samej Italii znamy zaledwie kilka przykładów megalografii, jak nazwał ten rodzaj malarstwa rzymski architekt i inżynier Witruwiusz żyjący pod koniec I w. p.n.e.
Najbardziej znane przykłady pochodzą z pompejańskiej Willi z Misteriami (ze sceną przygotowań młodej kobiety do inicjacji podczas misteriów dionizyjskich) oraz Willi Faniusza Sinistora w Boscoreale. Okazuje się, że takie monumentalne dekoracje były również popularne w Galii i wykonywali je artyści ściągnięci być może aż z samego Rzymu, bo fresk z Arles malował pewną ręką mistrz, który ozdobił go zgodnie z najnowszymi wówczas trendami.
Dekoracje i imitacje
Badacze nazywają ten rodzaj malarstwa II stylem pompejańskim i datują na 70–20 r. p.n.e. Podział na cztery style pompejańskie zawdzięczamy Witruwiuszowi oraz wybuchowi Wezuwiusza 24 sierpnia 79 r., który pogrzebał pod warstwą popiołów i lawy Pompeje oraz rozrzucone w Zatoce Neapolitańskiej pełne malowideł wille arystokratów. Witruwiusz w dziele „O architekturze” opisał trzy etapy rozwoju malarstwa rzymskiego – najpierw, od okresu hellenistycznego do początków I w. p.n.e., dominował styl imitujący marmurowe i drewniane okładziny ścienne pałaców władców hellenistycznych; potem pojawiła się tematyka architektoniczna i sceny megalograficzne, nawiązujące do dramatów antycznych i mitologii, a za życia Witruwiusza modny był manieryzm i fantazja dekoracji.