Grupa polskich uczonych z Katedry Biochemii i Biotechnologii Akademii Rolniczej w Poznaniu oraz Instytutu Genetyki Człowieka PAN ogłosiła powstanie 13 października 2006r., Polskiej Fundacji Odtworzenia Tura. Jej głównym zadaniem będzie utworzenie programu rekonstrukcji tura (Bos primigenius) z pozostałości DNA w jego szczątkach. Mało prawdopodobne, że uda się rzeczywiście odtworzyć prawdziwego, kiedyś żyjącego w naszych lasach ssaka.
Z pomiarów szkieletów określa się, iż byki tego gatunku miały nawet 3 m długości, 2 m wysokości, a ważyły do tysiąca kilogramów. Wyglądem przypominały dziś żyjące pierwotne formy bydła, takie jak bydło węgierskie stepowe lub piemąckie. Przyjmuje się, że ostatni tur padł w 1627 roku w Puszczy Jaktorowskiej.
Próby odtworzenia tura na podstawie pierwotnych ras bydła podjął w 1931 roku Lutz Heck z berlińskiego Zoo i Heinz Heck z monachijskiego ogrodu zoologicznego. "Efekty" ich prac podobno nawet przez kilka lat biegały po Puszczy Białowieskiej. Rzeczywistym efektem tych eksperymentów nie było jednak odtworzenie tura, a stworzenie nowej rasy bydła o wielu cechach zbliżających je wyglądem i trybem życia do pierwowzoru.
To nie pierwsze tego typu próby. Starania odtworzenia tarpana (Equus gmelini), dzikiego konia żyjącego w naszych lasach do końca XVII wieku, zakończyły się wyhodowaniem nowej rasy konia - konika polskiego. Zwierzę to niewątpliwie jest bardzo zbliżone wyglądem do tarpana, ale tylko zbliżone.
Głównym problem przy odtwarzaniu wymarłych gatunków przez krzyżowanie najbardziej zbliżonych do nich form potomnych jest rozproszenie genów założycieli. W trakcie krzyżowań są one dziedziczone losowo i nawet jeśli znajdziemy osobniki o pewnych cechach bardzo zbliżonych do pierwowzorów, to i tak nie potrafimy określić, w jakim stopniu zostaną "skopiowane" do ich potomstwa.