Agnieszka Krzemińska: – Zacznijmy od liczb. Pierwsza magisterka – 22 lata, druga – 25, doktorat – 26, habilitacja – 31. Dziś ma pani 34 lata i stanowisko profesora nadzwyczajnego na Wydziale „Artes Liberales” na Uniwersytecie Warszawskim. To kariera o zawrotnym tempie.
Katarzyna Marciniak: – Nie robiłam takiego zestawienia. Za dużo liczb, jak na począ- tek rozmowy o humanistyce, choć oczywiście Platon uważał matematykę za jedną z najważniejszych nauk. Ale tak na poważnie, po prostu robię to, co lubię, i nie myślę o tym w kategoriach kariery czy nawet pracy. Szukam śladów obecności kultury antycznej w naszym życiu. Próbuję pokazać, że antyk towarzyszy nam wszystkim, tylko nie zawsze jesteśmy tego świadomi.
Pani książka „Mitologia grecka i rzymska” zdobyła Nagrodę Klio właśnie dlatego, że nie jest po prostu kolejną wersją mitologii.
Istnieje wiele znakomitych ujęć mitologii. Mity Parandowskiego, Markowskiej czy Kubiaka stanowią część naszej kultury i nie chciałam się z nimi mierzyć. Skupiłam się na recepcji mitów – zagadnieniu, które dotychczas pojawiało się na marginesie opracowań z dziedziny mitologii. Żyjemy wśród mitów i nie obowiązują tu podziały na kulturę wyższą czy niższą. Na ulicy mijamy salon fryzjerski Olimp, czytamy „Trylogię rzymską” Jacka Bocheńskiego, słuchamy piosenki zespołu U2 nawiązującej do mitu Ikara i oglądamy serial o Heraklesie. Starałam się przy tym pisać językiem współczesnym. Stosowałam też nietypowe śródtytuły, jak „Grecki doktor House” czy „James Bond wśród centaurów”.
Czy to nie krok do tabloidyzacji antyku?
Chciałam zaintrygować czytelników, żeby dali mi szansę i pozwolili się zabrać do niezwykłego świata mitów.