Rocznik 1985. Doktor, adiunkt w Instytucie Kultury Polskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.
Dużą zaletą jej pracy naukowej jest interdyscyplinarność - z powodzeniem łączy filmoznawstwo, medioznawstwo, antropologię i socjologię. Stara się odpowiedzieć na ważne pytanie współczesności – w jaki sposób obrazy zmieniają nasze postrzeganie własnej tożsamości i miejsca w społeczeństwie, jak wpływają na relacje społeczne i modele myślenia o przeszłości i przyszłości. W swych analizach wykorzystuje materiały wizualne jako pełnoprawne źródło wiedzy o najnowszej historii Polski. Przedmiotem jej badań jest rola wizualności w polskiej transformacji ustrojowej po 1989 roku, kształtowanie się „wizualnej normalności” poprzez naśladownictwo zachodnioeuropejskich wzorów, norm i standardów. Naszą pogoń za Zachodem tamtych lat opowiada na przykładzie konfekcji męskiej (słynne białe skarpetki), a aspiracje klasy średniej analizuje poprzez jej stosunek do podróbek. Zajmuje ją również obecność homoseksualizmu w sferze publicznej oraz zmieniające się wzory i normy naszej seksualności. W książce „Normy widzialności. Tożsamość czasów transformacji” pokazuje jak intensywnie w wymiarze wizualnym kultury odbywa się negocjowanie konfliktów społecznych i praktyk. Jak dowodzą aktualne debaty socjologiczne i polityczne, skutki transformacji odczuwamy do dziś – jej dogłębne zrozumienie może więc pomóc dostrzec przeoczane źródła współczesnych konfliktów.