Zatapianie energetyki
Rzutem na taśmę rząd ratuje kopalnie za pieniądze energetyki, a tak naprawdę za nasze
Grupa Tauron Polska Energia podpisała umowę kupna kopalni „Brzeszcze”. Choć cena była niewygórowana, zaledwie 1 zł, długo broniła się przed akwizytorami. Byli nimi: minister skarbu Andrzej Czerwiński i pełnomocnik rząd ds. restrukturyzacji górnictwa Wojciech Kowalczyk. Do wyborów zostało mało czasu, trzeba walczyć o głosy górników, a „Brzeszcze” to miasto Beaty Szydło, była tam kiedyś burmistrzem.
Opór Tauronu przed zakupem KWK „Brzeszcze” trzeba było złamać, usuwając zarząd z prezesem Dariuszem Luberą, menedżerem kompetentnym i wysoko cenionym w branży. Zastąpił go Jerzy Kurella, w przeszłości wiceprezes PGNiG i krótkotrwały p.o. prezesa koncernu gazowego. W branży jest postrzegany jako człowiek Piotra Naimskiego, zapewne przyszłego ministra energetyki w rządzie PiS. Kurella nie ma więc obaw o posadę ani wątpliwości dotyczących przejęcia „Brzeszcz”. Choć mieć powinien, bo jest to już trzecia kopalnia węgla kamiennego w śląskim koncernie energetycznym.
Tauron zamienia się w kolejny państwowy koncern węglowy, produkujący przy okazji trochę energii elektrycznej. Bierze na utrzymanie 1500 górników, wraz z gwarancjami płacowymi. Już za chwilę będzie trzeba wypłacić premię barbórkową. A Tauron nieprzypadkowo jest w najgorszej kondycji ekonomicznej spośród wszystkich grup energetycznych.
Kiedy minister skarbu kolanem wpycha Tauronowi „Brzeszcze”, w podobny sposób Polska Grupa Energetyczna (jak ustalił portal Nowego Przemysłu) została zmuszona do przejęcia upadającej kopalni „Makoszowy”. To dwie kopalnie, które nie załapały się do Nowej Kompanii Węglowej, którą wciśnięto (znów za 1 zł) Funduszowi Silesia (też przy okazji posadę stracił prezes).
Poznańska Enea, żeby ratować się przed podobnym losem, wymyśliła ucieczkę do przodu: chce przejąć lubelską „Bogdankę”, jedyną dużą, nowoczesną i, co ważne, prywatną polską kopalnię węgla kamiennego. Giełdowa „Bogdanka” jest rentowna, więc nie zatopi Enei. Sprytne.
Bo węgiel kamienny zatapia dziś wszystkich – górników, energetyków, polską gospodarkę. Energia z węgla jest najdroższa, najtrudniej sprzedać ją na rynku. Dziś w rynkowej konkurencji uczestniczą elektrownie, wytwarzające prąd różnymi technologiami, te tańsze wypychają te najdroższe. Zaklęcia o tym, że węgiel to nasz skarb, czarne złoto, gwarancja bezpieczeństwa energetycznego, niczego nie zmienia. Bo za energię trzeba zapłacić konkretne pieniądze. Płaci je gospodarka, płacimy my – konsumenci. My nie mamy wyboru, ale energochłonny przemysł już się wynosi z kraju. Ci, którzy zostaną, przegrają w konkurencji z rywalami, którzy mają tańszą energię.
Na nic powtarzanie przez ekspertów argumentów, że problem polskiego górnictwa bierze się stąd, że mamy zbyt wielki sektor węglowy, niedostosowany do naszych potrzeb, niewydajny, źle zarządzany. Polska nie potrzebuje 31 kopalń węgla kamiennego. Wystarczy 6–10 największych, najwydajniejszych. Reszta powinna być zamknięta jak najszybciej.
Pomysł wzięcia na utrzymanie przez państwową energetykę dużej części górnictwa – wymyślony przez górniczych związkowców, a realizowany przez rząd PO – niczego nie rozwiązuje. Na dodatek pachnie pomocą publiczną, więc za chwilę może się okazać, że dotacje, dziś hojną ręką rozdawane przez państwo, trzeba będzie zwracać. Pomysł odsuwa katastrofę w czasie. Oby w tej katastrofie nie ucierpiała polska elektroenergetyka.