Zgodnie z tym, co potocznie mówimy, siedzibą emocji wydaje się bardziej serce niż głowa. Emocje to stan psychiki, któremu towarzyszą zmiany somatyczne, automatyczne ruchy ciała, przede wszystkim zmiany ekspresji mimicznej twarzy. To powoduje, że ich odczuwanie jest widoczne dla obserwatorów. Ponieważ wiadomo, że siedzibą emocji są raczej starsze ewolucyjnie struktury mózgu, można sądzić, że same emocje są bardzo starym sposobem reagowania na rzeczywistość. O ewolucyjnym ukształtowaniu się emocji świadczy uniwersalność mimiki – niezależnie, czy czyjś fotograficzny portret pokazujemy mieszkańcom Papui Nowej Gwinei, czy studentom w Nowym Yorku, wyraz twarzy osoby na zdjęciu jest interpretowany podobnie. Ta komunikacyjna funkcja emocji jest podłożem empatii oraz zjawiska zarażania się emocjami w grupie ludzi.
Emocje to także pewna treść, w przypadku tych bardziej złożonych – pewne przekonania poznawcze. Poczucie napięcia i ściskania w żołądku możemy określić jako strach, o ile czujemy tak, siedząc w poczekalni do dentysty. Kiedy jednak stan taki towarzyszy nam przed randką, nazwalibyśmy go raczej ekscytacją. Dla definicji emocji ważne jest to, że są podstawą motywacji człowieka. Wyzwalają chęć do działania, ale także je ukierunkowują. W najprostszym ujęciu jest to wybór: bij się albo uciekaj. Ta motywacja jest silna i natychmiastowa. Człowiek, który jest rozzłoszczony, ma ochotę wyrządzić krzywdę osobie, która tę złość spowodowała i takie zachowanie agresywne musi być świadomie tłumione.
Psychologowie badający emocje zgadzają się, że są one niezwykle ważnym regulatorem zachowania i współzależą z procami myślenia, wnioskowania oraz stoją u źródeł wyborów i celów działań człowieka. Nie mamy więc do czynienia z pytaniem „serce czy głowa?”, raczej ze złożoną zależnością tych dwóch stron naszej natury: tej gorącej opartej na emocjach i tej chłodniejszej, opartej na racjonalnym myśleniu.