Aby tu zjeść z przyjemnością dowolny posiłek i do tego wychylić łyk szampana na aperitif a kieliszek wina dobrze dobrany do dania i na koniec np. kieliszeczek grappy w towarzystwie espresso trzeba mieć albo sponsora, albo po prostu dobrze zarabiać. Jadanie u Karola Okrasy kosztuje bowiem drogo. Ale też przyznać trzeba, że jego kunszt kreacyjny i nadzór (nawet z oddali, bo Okrasa potrafi naraz bywać w różnych częściach Polski) nad zespołem kucharzy wart jest każdych pieniędzy. Tu dodać muszę, że zastępca Karola i wieloletni przyjaciel Łukasz potrafi utrzymać kuchnię na właściwym poziomie.
Właściwie to nie przepadam za restauracjami hotelowymi. Ale jest kilka z nich na świecie, w których siadam do stołu bez oporów i zawsze jestem pewien, że doznam rozkosznego zaskoczenia. Tak było i tym razem.
A zaczęło się od (nie zamawianej a dostarczonej na stół) maleńkiej filiżaneczki barszczu z pianką z… soku z limonek. Zapach, a zwłaszcza smak, spowodowały, iż nabrałem apetytu na wszystko co figuruje w karcie dań. Znając jednak swoje (i osoby towarzyszącej) możliwości zamawiałem rozsądnie. Najpierw małże św. Jakuba z prażonym jabłkiem i imbirem (55 zł) oraz kacza wątróbka w sosie z pigwy smażona, z aromatem kakao i chilli, pieczoną chałką i konfiturą gruszkową aromatyzowaną trawą żubrową (56 zł). Oba dania dały mi pewność, że kolacja będzie kulinarnym wydarzeniem. Zwłaszcza małże swym delikatnym smakiem, subtelną miękkością, lekkim powiewem morza i niespodziewaną słodyczą jabłka (przy ostrości imbiru) spowodowały, że poczułem się jak pod niebem Ligurii czy nawet dalej na południe czyli Basilicaty. A to w moim pojęciu komplement najwyższej rangi.
W oczekiwaniu na kotleciki jagnięce z walijskiego jagnięcia oraz comber królika zawijany w boczek (każde danie w okolicy 90 zł) zajęliśmy się rozszyfrowywaniem składu zielonego sorbetu, którego smak sugerował, że kiwi było w robocie ale i coś jeszcze innego, co niwelowało słodycz na korzyść pewnej cierpkości. Okazało się, że drugim składnikiem był pomidor. Ten oryginalny sorbet przywrócił nam nadwątlony apetyt.
I kotleciki jagnięce ( w tej Walii pasą jagnięta na łąkach pełnych kwiatów, bo mięso pachniało przecudnie) i królik udowadniały, że załoga widoczna z dala przy kuchni i piekarniku zna się na swojej robocie. A szefowie kuchni stosują najwyraźniej właściwe bodźce, by personel nie zapominał, że najważniejszym zadaniem jest zadowolić gości i zaskoczyć ich nieznanym a wyrafinowanym smakiem.
Desery były zwieńczeniem posiłku: mus czekoladowy (34 zł) i przysmak z koziego sera (31zł) z pistacjami i sosem wiśniowym. Do tego espresso i grappa.
Aby – jak każe dobry reporterski obyczaj – trochę pomarudzić, to wytknę deserowi z koziego mleka, że nierozważnie pozbawiony został swego naturalnego zapachu. Biały mus mógł być z każdego gatunku mleka, bo charakter kozi został z niego wytępiony (i to pewnie nie bez trudu)a ja przecież zamówiłem twarożek po to, by napawać się właśnie kozim smakiem i aromatem.
Kartę win widziałem tylko z daleka. Zauważyłem na samym końcu wymienioną butelkę Petrus za 21 tys. zł. I to mi wystarczyło! Do degustacji nie doszło. Ale i tak już byliśmy zupełnie bez apetytu. A kolację będziemy długo rozpamiętywać.
Tel. 22 328 87 30, www.platter.pl