Wielka locha leży w klatce na betonowej podłodze. Na jednym końcu w posadzce są szpary, przez które spływają odchody. W klatce nie ma ściółki ani słomy, bo beton łatwiej utrzymać w czystości. Jeszcze wygodniejszy jest stalowy ruszt. Klatka jest mała: świnia z trudem może się obrócić. Właściwie przez całą ciążę, 16 tygodni, leży lub stoi, w tej samej pozycji. Rodzi w kojcu porodowym. Po jego opuszczeniu zakłada się maciorze jarzma, czyli metalową konstrukcję obejmującą ciało na całej długości, co zapobiega zagnieceniu młodych w ciasnej klatce. Metalowe kraty mają na tyle duże szpary, by zmieściły się pomiędzy nimi warchlaki. Maciora jest układana na boku, by małe miały dostęp do sutków. Uwalnia się ją z tej pozycji najwcześniej po 10 dniach. Zwykle po dwóch tygodniach.
Gdy warchlaki mają trzy tygodnie, zabiera się je od matki, locha ma krótką przerwę technologiczną. Dostaje mniej jeść, by straciła mleko i miała kolejną ruję. Wtedy jest zapładniana, a cykl produkcyjny powtarza się od nowa. I tak przez kolejne 2–3 lata. Gdy locha jest już wyeksploatowana i jej płodność spada, idzie na rzeź. Chyba że padnie w chlewni.
Produkcja warchlaków odbywa się całkowicie zgodnie z przepisami, gwarantującymi nabywcy produkty mięsne oraz odzwierzęce bezpieczne do spożycia, i nie wzbudza zastrzeżeń organów kontrolnych. Podobnie jak inne zabiegi hodowlane, stanowiące część procesu produkcyjnego. Takie jak obcinanie zębów warchlakom (by nie gryzły sutków loch i nie powodowały przestojów związanych z powikłaniami medycznymi) i kastracja prosiąt „na żywca”…
Cały artykuł Agnieszki Sowy mogą Państwo przeczytać w specjalnym numerze POLITYKI na Zaduszki – dostępnym w kioskach, w wydaniach na iPadzie, Kindle i w Polityce Cyfrowej!