Zdaniem tych osób to skandal, że państwo dotuje filmy i spektakle, które w wyrafinowanie aluzyjny, skrajnie metaforyczny sposób opowiadają jakieś skomplikowane zdarzenia z historii Polski.
Weźmy film „Ida”, który pewna część widzów, jak twierdzi, zrozumiała, w związku z czym już okrzyknęła go arcydziełem. Reżyser filmu lojalnie uprzedza w wywiadach, że kieruje go do tej części widzów, „która jest otwarta na świat, rozumie, na czym polega sztuka i nie ma kompleksów”. Z tym że ciekawe, dlaczego kieruje on utwór tylko do tej garstki i arogancko pomija resztę publiczności? Przecież na polskie filmy uczęszcza także liczna, dobrze zorganizowana grupa widzów zamkniętych na świat, nierozumiejących sztuki i w dodatku nieukrywających tego faktu. Dlaczego mają oni tych filmów nie rozumieć i z tego powodu mieć dyskomfort oraz poczucie wykluczenia?
W filmie „Ida” brakuje podstawowych informacji, chociaż bez trudu można by je udostępnić za pomocą lektora lub napisów na ekranie. Widzów nie informuje się np. o tym, że w latach 1939–45 miała miejsce druga wojna światowa, podczas której Niemcy okupowali Polskę oraz przeprowadzili eksterminację Żydów, przez co widzowie po obejrzeniu „Idy” mogą nabrać przekonania, że Żydów w celu zagrabienia ich majątków mordowali Polacy, zaś dla tych, których nie wymordowali, wybudowali nazistowskie obozy. Zatajanie tego rodzaju informacji to skandal, a kto wie, czy nie celowa robota, dlatego dobrze, że sprzeciw wobec takich praktyk wyraziła fundacja Reduta Dobrego Imienia – Polska Liga przeciw Zniesławieniom.