Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Społeczeństwo

Jackowi Mojkowskiemu - przyjaciele

Jacek Mojkowski (1954-2015) Jacek Mojkowski (1954-2015) Krzysztof Kuczyk / Forum
Szanowny Panie Redaktorze! A tak naprawdę – Drogi Jacku!

Postanowiliśmy napisać do Ciebie, gdyż nie możemy pogodzić się z myślą, że odszedłeś. Ty, który zawsze byłeś pełen energii, zuchwałości i twórczych, często szalonych pomysłów. Ty, który byłeś naszym prowodyrem w zabawie i mistrzem w dyskusji. W naszych wspólnych studenckich czasach przeżyliśmy razem wiele wspaniałych chwil – były i balangi, i rozmowy do rana, żarty i gorące dysputy. Był pamiętny obóz w Zakopanem z tańcami do upadłego, rejs na Mazurach i zwariowany sylwester w Krynicy Morskiej. No i oczywiście stała meta naszych spotkań w Aninie, na Poprzecznej, z całodobową babcią Popiołkową w tle. Często brałeś gitarę i grałeś nam Angie, Emmanuelle, The Sound of Silence… To były cudowne lata. Żyło się dynamicznie, ale i romantycznie. I prawdziwie.

Już wtedy tworzyliście z Kryską świetną parę – i to się nigdy nie zmieniło. Potem przyszedł dla nas wszystkich czas rozwoju zawodowego, budowaliśmy rodziny, pojawiały się dzieci. I tu znowu nas zaskoczyłeś i prześcignąłeś, pokazując, co według Ciebie znaczy prawdziwe partnerstwo. Podporządkowałeś na kilka lat swoje plany zawodowe rodzinie – wyjechaliście za granicę, gdzie Kryska pracowała na kontrakcie, a Ty zająłeś się domem i dziećmi. Ale oczywiście nie byłbyś sobą, gdybyś w tym czasie nie nauczył się języka, tenisa, komputera. Swoją drogą, jak my wtedy żyliśmy bez komórek i internetu?

Po powrocie nigdy nie zapominałeś o naszej studenckiej paczce. Spotykaliśmy się zwykle w podgrupach, a co kilka lat całym rocznikiem – i znowu czuliśmy ducha tamtych beztroskich, niesłusznie minionych, studenckich czasów. Śpiewaliśmy z entuzjazmem hymn HZ-tu [handlu zagranicznego – Jacek Mojkowski był absolwentem tego wydziału na SGPiS, dziś SGH – red.], piosenki partyzanckie, „Mrówki” i „Niech żyje bal”… Gdy trzeba było uciszyć gwar, robiłeś to w jednej chwili – gwiżdżąc z całych sił na palcach, tak jak nikt inny nie potrafił.

Talentem i ciężką pracą zbudowałeś swoją mocną pozycję w mediach. Dziennikarstwo to był Twój żywioł. Słysząc Twoje komentarze w radiu, oglądając Cię na ekranie w rozmowach o świecie lub czytając Twoje artykuły, byliśmy tacy dumni, że to „nasz” Jacek. Tym bardziej że Twoje teksty i interpretacje były niebanalne, że zawsze umiałeś dostrzec takie aspekty tematu, które innym nie przychodziły na myśl, a okazywały się ważne i trafne.

Nawet nie wiesz, jak rośliśmy z dumy, gdy cztery lata temu podczas jubileuszu 20-lecia Korporacji Absolwentów Handlu Zagranicznego prowadziłeś panel dyskusyjny na temat przyszłości Polski z udziałem absolwentów wydziału piastujących w swojej karierze najwyższe stanowiska w państwie. To był, Jacku, majstersztyk!

Trudno pogodzić się z tym, że los tak okrutnie, tak niesprawiedliwie uciął Twoje życie, że odebrał Cię Najbliższym, i nam też. Miałeś jeszcze tyle do dania…

Będzie nam Ciebie ogromnie brakowało. I jeszcze jedno – będziemy się troszczyć o Kryskę, zawsze może na nas liczyć.

Twoi przyjaciele ze studiów na Wydziale Handlu Zagranicznego SGPiS

Polityka 29.2015 (3018) z dnia 14.07.2015; Ludzie i wydarzenia. Kraj; s. 91
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną