Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Społeczeństwo

Czy posyłać na religię, choć jesteśmy ateistami bądź niepraktykującymi katolikami?

Czy posyłać na religię?

Religię można traktować jako swoiste dodatkowe zajęcia, jeśli dziecko chce na nią chodzić z ciekawości. Trzeba jednak uważać, by nie była to tylko nauka konformizmu.

Rodzice mają prawo wychowywać dziecko według standardów i hierarchii wartości reprezentowanych przez nich samych. Tak jak mają prawo nadać mu wybrane przez siebie imię. Nie znaczy to wcale, że kiedyś to imię będzie się dziecku podobać i że nie wpadnie na pomysł, żeby używać innego.

Jeśli rodzice są ateistami, nie wydaje się właściwe wysyłanie dziecka na religię. Gdyby wysłali je wbrew sobie, tylko dlatego, że jego koledzy chodzą, i ze strachu, że będzie czuło się inne, wyizolowane czy napiętnowane, to znaczy, że od wczesnych lat życia uczyliby je konformizmu.

Niechodzenie na szkolną religię w kraju, gdzie 90 proc. ludzi uważa się za katolików, niewątpliwie nie jest łatwe. Zwłaszcza że zamiast po lekcjach lub przed religia najczęściej jest w środku dnia. Co ma wówczas robić nasze dziecko? Przeważnie jest kierowane do świetlicy, czasem do pracowni komputerowej. Najczęściej traci czas.

Trzeba być przygotowanym, że dziecko niechodzące na religię poczuje się, niestety, wyobcowane z grupy i że będzie to dla niego dotkliwe przeżycie. Warto więc zrobić sobie małą powtórkę z wiedzy biblijnej i dziejów chrześcijaństwa i przygotować się na rozmowy z dzieckiem; zaspokoją one jego naturalną ciekawość, co na tej religii się dzieje?

Jeśli rodzice określają się jako „niepraktykujący katolicy”, czyli deklarują przynależność do wyznania, to fakt, że ich dzieci chodzą na religię, jest jak najbardziej naturalny. Pod jednym warunkiem: rodzic będzie musiał zacząć praktykować, jeśli nie chce wychować dziecka w akceptacji zakłamania i iluzji. Dziecko będzie się domagało chodzenia do kościoła, żeby spełniać normy nauczane na lekcjach religii. 7–8-latek nie chce być oryginalny, chce być chwalony przez nauczyciela, chce być taki jak koledzy. Wspólne praktyki religijne to czas poświęcany dziecku. Niektórzy rodzice potrzebują takiej stymulacji, aby w ogóle czas mu poświęcać.

Czasem dzieci niewierzących rodziców same zgłaszają chęć chodzenia na religię. Nie chcą być wytykane palcami albo są po prostu ciekawe. Wtedy nie można im tego zabronić, podobnie jak nie można zabraniać chodzenia na inne dodatkowe zajęcia. Rodzice winni być czujni: dziecko na pewno będzie opowiadać, co się na religii dzieje i jeśli będzie się to kłóciło z ich hierarchią wartości, to zawsze mają prawo po wcześniejszej rozmowie z dzieckiem z religii zrezygnować. Kiedyś każde dziecko dokona swoich własnych wyborów dotyczących światopoglądu i własnej tożsamości.

Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Kraj

Przelewy już zatrzymane, prokuratorzy są na tropie. Jak odzyskać pieniądze wyprowadzone przez prawicę?

Maszyna ruszyła. Każdy dzień przynosi nowe doniesienia o skali nieprawidłowości w Funduszu Sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry, ale właśnie ruszyły realne rozliczenia, w finale pozwalające odebrać nienależnie pobrane publiczne pieniądze. Minister sprawiedliwości Adam Bodnar powołał zespół prokuratorów do zbadania wydatków Funduszu Sprawiedliwości.

Violetta Krasnowska
06.02.2024
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną