Gdy nastolatek wszystko neguje

Wkrótce dziecko znów będzie uważało cię za przyjaciela. Musisz tylko mądrze przeczekać burzę. Słuchając, słuchając, słuchając.

Dotychczas miałeś uczucie, że twoje dziecko uważało cię za autorytet. Zwierzało się, słuchało, czasem miewało odmienne zdanie, ale prędzej czy później i tak „twoje” było na wierzchu. Teraz do szału doprowadza cię, że ono ciągle się stawia, kłóci się, nie zgadza, jest bezwzględne, sarkastyczne albo traktuje cię jak powietrze.

Pociesz się: psychologowie stawiają tezę, że tak zwany bunt adolescencyjny zapobiega powstawaniu późniejszych zaburzeń. Twój syn czy córka w okresie dojrzewania szuka własnej tożsamości. Ponieważ szukając swojego sposobu percepcji świata opiera się na zdobytych dotychczas doświadczeniach, a te pochodzą przede wszystkim ze świata, gdzie rodzina odgrywała główną rolę, to siłą rzeczy wykorzysta te doświadczenia do budowy własnych sądów i poglądów. Tyle że on chce, żeby te sądy były odbierane jako jego własne. W gruncie rzeczy jeśli swojemu dziecku poświęcałeś wystarczająco dużo czasu i nauczyłeś je rozróżniania dobra od zła, to prędzej czy później twoje standardy staną się jego własnymi. Daj mu szukać siebie, negować, upierać się i słuchaj, słuchaj, słuchaj! Nawet jeśli zaczął ubierać się jak wariat, wypowiadać teorie, które jeżą włosy na głowie, albo przestał się myć. To właśnie teraz wasza relacja zmienia się z relacji zależności w partnerstwo.

Za kilka miesięcy, może za rok będziecie rozmawiać jak równy z równym. Niektóre dzieci domagają się takiej relacji natychmiast, bo nie zdają sobie sprawy z faktu, że rodzic też potrzebuje odrobiny czasu, żeby zaakceptować nową sytuację i poniekąd się przestawić. Teraz staraj się nie tracić cierpliwości i „nie wychodź z siebie”. Mów raczej, że masz inne zdanie, ale podkreślaj, że pozwalasz młodemu człowiekowi na samodzielne podjęcie decyzji. Mocno podkreślaj wszystkie za i przeciw, zwracając uwagę na konsekwencje. I nie zamartwiaj się, że decyzje twojego dziecka przyniosą mu wielką szkodę, że zostanie zraniony czy zawiedziony.

Twoje dziecko musi czasem się przewrócić, aby poczuć odpowiedzialność za swoje czyny i zrozumieć, co to znaczy być dorosłym. Stój wciąż blisko z pomocną ręką. Niech twoja obecność będzie dyskretna. Nie wyciągaj pomocnej ręki zbyt wcześnie, bo dziecko powie: nie! To ulubione słowo nastolatka.