Premier Jose Zapatero, przez całą sześciomiesięczną prezydencję, stał w drugim rzędzie, daleko za unijnym prezydentem Hermanem von Rompuy'em i szefową unijnej dyplomacji, Catherine Ashton. Nie był już, jak jego poprzednicy, gospodarzem posiedzeń Rady Europejskiej, ani twarzą Wspólnoty. Postronny obserwator mógł odnieść wrażenie, że wszyscy mają te same zadania i wzajemnie wchodzą sobie w drogę. A czasami nawet mogło się wydawać, że gdzie kucharek sześć tam nie ma co jeść. Tak jak np. podczas pierwszego, po wejściu w życie traktatu, spotkania ministrów obrony NATO, na którym nie pojawił się ani Van Rompuy, ani pani Ashton.
Po co więc te prezydencje? I czy przywódca kraju przewodzącego rotacyjnie Unii ma jeszcze jakiekolwiek znaczenie? Wbrew pozorom tak. Bo mimo słabej prezydencji Hiszpanii i niewiele lepiej zapowiadającej się prezydencji Belgii, to unijny ambasador kraju, który sprawuje akurat przewodnictwo wciąż jest mistrzem ceremonii i gospodarzem spotkań ambasadorów (COREPER). A warto pamiętać, że jest to robocze i bardzo ważne forum Unii, na którym toczą się bieżące negocjacje, wszystkie które nie wymagają przeniesienia na szczebel ministerialny. Poza tym czas prezydencji to przedłużenie więzi z Unią; doskonała okazja dla przywódcy kraju przewodzącego żeby wytłumaczyć społeczeństwu, że również dany kraj ma konkretną rolę do odegrania w Unii. Kraje mają też okazję pokazywać swoich polityków, zaprezentować jak prowadzą spotkania i posiedzenia, jak przedstawiają inicjatywy i czy nie są tylko biernymi uczestnikami wielkiej polityki.
Każda zmiana jest trudna, tym bardziej w tak różnorodnym organizmie jak UE, a Hiszpania trafiła na sam początek tej zmiany i dlatego każde zdarzenie powodowało precedens. Niekoniecznie dobry, bo pozorna prezydencja niczego nie wnosi. Także mimo zmian i reflektorów skierowanych na Van Rompuy’a i panią Ashton nie warto dobrowolnie oddawać sceny. Lepiej szukać kompromisu, który pogodziłby wizje prezydenta Unii, szefowej dyplomacji i wkład kraju przewodzącego. To czas, kiedy kraj przewodzący ma okazję wydać wystawną kolację, wyciągnąć srebrną zastawę i przedstawić pozostałym pomysł na wsparcie Unii, a nie chwila kłótni o gotowanie.