Idea zjednoczenia Włoch pojawiła się pod koniec XVIII w., a zrealizował ją na krótko i tylko na północy Napoleon Bonaparte. Przeciwko ponownemu podziałowi Italii w ramach porządku ustalonego przez Kongres Wiedeński (1815 r.) w różnych częściach Italii wybuchło kilka zakończonych klęską powstań. Na fali Wiosny Ludów królestwo Piemontu i Sardynii rozpoczęło wojnę z Austrią o znajdujące się pod jej panowaniem Lombardię i księstwa na północy. Wojnę przegrało, ale w 1859 r. ten sam zabieg udał się dzięki politycznemu i militarnemu wsparciu Francji. Rok później na podbój królestwa Obojga Sycylii pod panowaniem Burbonów, czyli całego południa Włoch, z cichym poparciem królestwa Piemontu i Sardynii wyruszyła złożona z ochotników „wyprawa tysiąca” romantycznego patrioty Giuseppe Garibaldiego. Niespodziewanie, wbrew kalkulacjom politycznym i militarnym, Garibaldi odniósł sukces. Mieszkańcy w plebiscycie wypowiedzieli się za zjednoczeniem. 17 marca 1861 r. w Turynie proklamowano powstanie Królestwa Włoch pod berłem Wiktora Emanuela II. W 1866 r. dołączyła Wenecja, a w 1870 r. włoskie wojska wkroczyły do będącego pod panowaniem papieża Rzymu, który rok później stał się stolicą Włoch.