Polityczne egzekwie sprawowali przywódcy Francji, Wielkiej Brytanii, powstańczej Libii i Narodów Zjednoczonych w asyście blisko 60 innych polityków i dyplomatów z różnych krajów, w tym premiera Tuska, i organizacji.
Że Kadafi nie wstanie z politycznego grobu, jest wysoce prawdopodobne, choć nie w stu procentach. Kiedy w Paryżu szykowano się do rozmów o zasadach i konkretach międzynarodowej pomocy dla nowej Libii, jej stary wódz grzmiał w podziemnej libijskiej reżimowej telewizji, że zdrajcy i agenci przegrają bój o Libię, a bój będzie długi.
Pogróżka może oznaczać, że ludzie pułkownika szykują się do wojny partyzanckiej na wzór Iraku po obaleniu reżimu Saddama Husajna. A Kadafi ma jeszcze siły i środki do prowadzenia takiej wojny. Dopiero jego schwytanie oddali ten złowrogi dla Libii scenariusz.
Kongres paryski musiał jednak zrobić wielkie wrażenie na kadafistach. Ujrzeli oni, jak wielcy i możni tego świata witają nowe władze libijskie z dość szeroko otwartymi rękami. Przyrzekają ochronę i pomoc, deklarują odmrożenie libijskich kont, wychwalają naród libijski za walkę o wolność i gotowość do budowy demokracji. A nowi władcy Libii ze swej strony demonstrują spokój i rozwagę, nie straszą odwetem na kadafistach, obiecują poszanowanie zasad praworządności.
Efekt propagandowy konferencji paryskiej jest faktem. Tak samo jak deklaracje polityczne i związane z nimi konkrety. Ale misja jest daleka od zakończenia.