W wyniku ostatnich protestów na kairskim placu Tahrir, w których zginęło co najmniej kilka osób, a kilkaset zostało rannych, przed pałacem prezydenckim pojawiły się czołgi. Na kilka dni przed referendum w sprawie nowej konstytucji Egipcjanie wydają się bardziej podzieleni niż za dyktatury Hosniego Mubaraka. W ostatniej odsłonie egipskiego kryzysu – kolejnym starciu islamistów z nieislamistami – demonstranci zebrali się przed pałacem prezydenckim, by zaprotestować przeciw niebywałej decyzji prezydenta Mohameda Mursiego, który nadał sobie autorytarne (choć tymcz¬asowe) prerogatywy. Wyrażali też sprzeciw wobec jego starań o wprowadzenie w życie kontrowersyjnej konstytucji. Doszło do starć z policją. Podpalona została siedziba Bractwa Muzułmańskiego.
Nie chodzi jednak o Mursiego i jego niespodziewany dekret, choć oczywiście niektóre fragmenty przywołują na myśl język prosto z Orwella i wydają się napisane specjalnie, żeby prowokować i polaryzować opinię publiczną. Ani dekret, ani projekt konstytucji nie są jednak aż tak złe, jak twierdzą oponenci Mursiego. Prezydent mógłby przeczytać w telewizji listę zakupów, a różnica w reakcjach byłaby niewielka. Dekret jest tylko ostatnim przykładem z długiej – jak twierdzą przeciwnicy Mursiego – serii nadużyć.
„Pierwotni” opozycjoniści w Egipcie – i nie tylko oni – potępiają duże i małe kompromisy Bractwa Muzułmańskiego ze starą biurokracją, uskarżają się, że ich rewolucja została poświęcona na ołtarzu doraźnych korzyści i stopniowych zmian, a wśród wyznaczonych przez Bractwo zwierzchników resortu spraw wewnętrznych, wojska i wywiadu są ludzie mający na sumieniu jedne z najgorszych przypadków łamania praw człowieka w epoce Mubaraka.
Pełna wersja artykułu dostępna w 50 numerze "Forum".