Obecnie eutanazja dopuszczalna jest w zaledwie kilku państwach na świecie. Pierwszym europejskim państwem, które wprowadziło możliwość eutanazji, była Albania, gdzie zalegalizowano ją 15 lat temu. Tam można przeprowadzić ją bez zgody pacjenta, ale za zgodą trzech członków jego rodziny. W Europie jest ona również dopuszczalna w Luksemburgu i Holandii. Do tej pory w Belgii eutanazja była dopuszczalna w przypadku, gdy nieuleczalnie chory pełnoletni pacjent domagał się jej wielokrotnie ze względu na niedające się wytrzymać cierpienie fizyczne lub psychiczne, ale sam nie był pod presją zewnętrzną. W przypadku nowych regulacji – będą one dotyczyć pacjentów w beznadziejnym stanie, powodującym śmierć w krótkim czasie, a towarzyszy mu cierpienie niemożliwe do uśmierzenia. Potrzebna jest zgoda obojga rodziców. Choć w ustawie nie ma granicy wieku, przepisy mówią, że dziecko musi posiadać „zdolność rozeznania i być świadome w chwili złożenia wniosku”.
Eutanazja w Holandii – liberalne prawo
W Holandii prawo dotyczące eutanazji jest dość liberalne – dopuszcza ją także wtedy, gdy pacjent jest nieprzytomny (ale pod warunkiem, że wcześniej wyraził taką wolę). Eutanazji może być poddana osoba od 12. roku życia, choć do 16. roku życia wyłącznie za zgodą rodziców. Eutanazję należy przeprowadzać zawsze w obecności lekarza.
Trzeba też spełnić określone warunki – tzn. cierpienie jest przez pacjenta nie do zniesienia i nie ma szans na poprawę stanu jego zdrowia; oświadczenie woli osoby chcącej poddać się eutanazji musi być dobrowolne, pacjent nie może wyrażać jej pod wpływem środków odurzających lub pod presją innych osób; przypadek musi być skonsultowany z innym, niezależnym lekarzem, który musi potwierdzić stan zdrowia pacjenta; osoba, która chce poddać się eutanazji, musi też mieć świadomość swojego stanu zdrowia i rokowań.
Eutanazja w Polsce nielegalna, jak jest w innych krajach?
W Niemczech sama eutanazja nie jest zalegalizowana, ale legalne jest wspomagane samobójstwo, jeśli pacjent wyraźnie zażyczył sobie zakończenia sztucznego podtrzymywania przy życiu. Karana jest jednak aktywna pomoc w samobójstwie.
W Szwajcarii chory może otrzymać lek nasenny w dawce śmiertelnej, lecz musi przyjąć go samodzielnie. „Pomoc w samobójstwie” jest karana tylko wtedy, gdy wynika z egoistycznych pobudek.
W Polsce eutanazja jest zabroniona. Ewentualna pomoc osobie chcącej skrócić swoje cierpienia jest zagrożona karą od 3 miesięcy do 5 lat więzienia. Możliwe jest złagodzenie kary lub odstąpienie od jej wymierzenia.
W Japonii dopuszcza się zarówno bierną, jak i aktywną eutanazję. W przypadku biernej muszą być spełnione następujące warunki: chory cierpi na nieuleczalną chorobę; wola pacjenta musi być wyrażona (respektowana jest spisana wcześniej „wola życia”, którą bierze się pod uwagę, jeśli pacjent jest nieprzytomny, lub zeznania rodziny); pacjent może być pasywnie poddany eutanazji poprzez zaprzestanie leczenia, dializ, sztucznego oddychania, transfuzji krwi itp. W przypadku aktywnej eutanazji warunki są ostrzejsze – chory odczuwa ból nie do zniesienia, śmierć jest bliska i nie można jej zapobiec, pacjent musi być świadomy (zgoda rodziny w tym przypadku nie zadziała), lekarze wyczerpali już inne środki, by ulżyć choremu w cierpieniu.
W Stanach Zjednoczonych eutanazja jest zakazana, choć możliwa jest „pomoc w samobójstwie” lub „pomoc lekarska w umieraniu”. Takie rozwiązanie przerzuca wykonanie samego czynu z lekarza na pacjenta. Dopuszcza się tylko w kilku stanach. W Oregonie – używa się terminu „prawo do godnej śmierci”. Prawo dotyczy tylko dorosłych mieszkańców stanu, którym według diagnozy pozostało nie więcej niż 6 miesięcy życia – wówczas mogą poprosić lekarza o receptę na śmiertelną dawkę leku. Prośba musi być dobrowolna i musi ona wyjść od pacjenta (potrzeba też dwóch świadków, z czego jeden nie może być spokrewniony z chorym ani pracownikiem służb medycznych). Lekarz czy aptekarz może odmówić pomocy, jeśli ma obiekcje moralne. Potrzebna jest też niezależna konsultacja innego lekarza (a w przypadku podejrzenia przymusu czy depresji – konsultacja psychologiczna).
W Teksasie – w określonych przypadkach – lekarze lub pracownicy szpitala mogą odłączyć pacjenta od urządzeń podtrzymujących życie, kiedy są one jałowe i niewłaściwe. Rodzinie chorego daje się 48 godzin na konsultacje (osoby, które nie zgadzają się z decyzją, mogą wystąpić do sądu).
„Pomoc lekarza w umieraniu” – dopuszczona jest w stanie Montana oraz w stanie Waszyngton.