Ludzi doceniamy dopiero, gdy ich zabraknie. Kto wie, jak potoczyłyby się negocjacje nuklearne z Iranem, gdyby Władimir Putin przyjaźnił się jeszcze z Barackiem Obamą? Bez Rosji, jako pośrednika i gwaranta, tej umowy raczej nie będzie. Jaki los spotkałby reżim Baszara Asada, gdyby Putin przestał robić na złość Zachodowi i wstrzymał dostawy broni do Syrii? Putina może zabraknąć też Bułgarom, gdy tej zimy będą spali w kurtkach. Ziemia się jeszcze kręci, ale kto wie, co stanie się, gdy Putin w końcu obrazi się na wszystkich i zamknie się na Kremlu?
Od zmiennych nastrojów prezydenta Rosji zależy też los ponad 40 mln obywateli Ukrainy. Jak pokazują sondaże, większość z nich widziałaby swój kraj w zjednoczonej Europie. Na to jednak nie ma szans, dopóki nie wyjaśni się status dwóch donbaskich obwodów: ługańskiego i donieckiego oraz Krymu, okupowanych przez Rosję w mniej lub bardziej bezpośredni sposób.
Z Putinem jednak już nikt nie rozmawia. Ostatni raz mocarstwowe rendez-vous odbyło się nieco z przymusu w czerwcu w Normandii, gdzie zwycięzcy z drugiej wojny światowej spotkali się w 70 rocznicę inwazji. Od pół roku panuje cisza, a przecież kiedyś było zupełnie inaczej. Zachodni przywódcy widzieli w Putinie przyjaciela, demokratę. Był partnerem w największych przedsięwzięciach międzynarodowych: w Afganistanie, we wspomnianej Syrii, Rosja Putina na lata miała Europie zagwarantować spokój energetyczny.
Często wydarzenia toczą się nie tak, jak byśmy chcieli. Nic nie wskazuje na to, że Putin planował wojnę na Ukrainie, która – co widać już dziś wyraźnie – doprowadziła jego państwo na skraj upadku gospodarczego, uczyniła z Rosji globalnego pariasa.