Nikt inny tych zawodów nie chciał. Zaczynające się 12 czerwca igrzyska europejskie są skromniejszą wersją letnich igrzysk olimpijskich. Tylko 20 konkurencji. W niektórych startują prawdziwe gwiazdy, w innych drugi, a nawet trzeci garnitur sportowców, byleby z europejskimi paszportami. Od dawna podobne, rozgrywane co cztery lata imprezy mają Afryka, obie Ameryki, Azja i Oceania bez Australii. Nie wiadomo było, czy pomysł na taki turniej chwyci w naszej części świata. Ryzyka nie wystraszył się tylko głodny międzynarodowego uznania Azerbejdżan.
Tak oto z braku chętnych na małą olimpiadę zaprasza Ilham Alijew, najbogatszy dyktator Europy. Bo może z geograficznego punktu widzenia Azerbejdżan to już Azja, kulturowo nawet Azja Środkowa, ale na mapach związków sportowych krańce Starego Kontynentu sięgają aż po granicę azerbejdżańsko-irańską.
Licencje na organizację tych igrzysk wydaje Europejski Komitet Olimpijski, rodzina 50 państwowych związków olimpijskich sportowej Europy. Wszystkie muszą działać według Karty Olimpijskiej, konstytucji ruchu spod znaku splecionych kół, zaczynającej się od listy fundamentalnych zasad nowoczesnego olimpizmu. Azerbejdżan tak oto twórczo je rozwija.
1.
Olimpizm jest filozofią życia, chwalącą i łączącą w jedność wolę, ciało i umysł. W Azerbejdżanie od 1993 r. na straży takiej jedności wśród obywateli stoi rodzina Alijewów. Pierwszy był Hejdar Alijew, ojciec obecnego prezydenta. Jako sekretarz lokalnej komórki partii komunistycznej zrobił to, co wszyscy koledzy pierwsi sekretarze rozpadającej się sowieckiej Azji Środkowej – uciekając przed bezrobociem, został prezydentem niepodległego już kraju. Dziś Hejdar otoczony jest powszechnym kultem ojca założyciela.