Unia potrafi nazwać swoje kłopoty, trudniej o wspólne decyzje.
Ostatni brukselski szczyt Rady Europejskiej wysłał jasny sygnał: wydarzenia nadal żyją swoim życiem. Unia mierzy się z wyzwaniami na wielu odcinkach (migracje, gloryfikacja państw narodowych, Brexit, niemrawa gospodarka, agresywna Rosja, terroryzm), składającymi się, obecnie to najmodniejsze słowo w eurożargonie, na polikryzys.
Liderzy Unii nie zdołali ustalić, czy przedłużyć wygasające w styczniu sankcje gospodarcze nałożone na Rosję za napaść na Ukrainę, pomyślą o tym w grudniu. Nie uznali też za konieczne nakładanie dodatkowych poważnych sankcji na putinowską Rosję za zbrodnie w bombardowanym Aleppo. Wprawdzie francuski prezydent Hollande i niemiecka kanclerz Merkel byli za dotkliwymi obostrzeniami, ale podczas nocnej dyskusji nie zdołali przekonać włoskiego premiera, zwolennika łagodnego kursu (uważa m.in., że sankcje nie wpłyną na politykę Kremla, a rykoszetem biją w unijny, w tym włoski biznes).
Tymczasem w Aleppo zakończyło się krótkie, ledwie kilkudziesięciogodzinne zawieszenie broni. Rosjanie i ich sprzymierzeńcy z syryjskiej armii rządowej wznowili ostrzał, czym pogłębiają jeden z największych kryzysów humanitarnych od końca drugiej wojny światowej. Elity polityczne zdecydowały, że rozwojowi wypadków w Syrii Europejczycy będą się tylko przyglądać.
Na własnym podwórku obywatele zdają się przywódcom mieszać szyki. Na woli Walonii, francuskojęzycznej części Belgii, zawisło podpisanie budzącej dużą nieufność umowy o wolnym handlu z Kanadą (CETA), wcześniej Brytyjczycy w referendum zdecydowali o rozwodzie z Unią. Na szczycie brytyjska premier omawiała sprawy Brexitu tylko przez 10 minut i akurat lapidarność jej referatu przyjęto z dużą ulgą.