Papież Bergoglio zostałby następcą papieża Ratzingera prawdopodobnie nawet, gdyby Benedykt XVI nie abdykował w 2013 r. Franciszek nigdy nie miał z abdykacją Ratzingera problemu. Sam daje do zrozumienia, że pójdzie w jego ślady, kiedy poczuje odpływ sił do pracy. Na razie (w grudniu skończył 80 lat) nie sprawia wrażenia przepracowanego lub tracącego siły żywotne, zapał reformatorski i duszpasterski. Ale deklaracja wisi w powietrzu.
Jeden z bliskich znajomych Franciszka z czasów argentyńskich, cytowany w wydanej świeżo biografii Bergoglia pióra zaprzyjaźnionej z nim dziennikarki Elisabetty Pique („Życie i rewolucja”), mówi jej: „Nie wiem, ile potrwa ten pontyfikat, ale jestem pewien, że Franciszek zrezygnuje”. Ojciec Carlos Galli dodaje, że jego zdaniem idzie epoka krótszych pontyfikatów, jakby na kadencję czy dwie. Do tego trzeba jednak tradycji i przemyślanych zmian w prawie kościelnym. Gdyby Bergoglio rzeczywiście ustąpił jak Ratzinger, a następca Bergoglia poszedł też w ślady ich obu, tradycja by się zawiązała.
A więc? Giełda watykańska nigdy nie śpi. U progu 2017 r. najczęściej pada nazwisko kardynała z Gwinei Roberta Sarah. Nieznane? Nie szkodzi. Nazwiska Bergoglia, kardynała z Nowego Świata, też w Europie nie słyszano poza kręgami kościelnymi. Sarah jest uważany za kościelnego konserwatystę. Takiego, który traktuje Boga, Pismo i Tradycję śmiertelnie poważnie, z nabożeństwem i lękiem przed Bożą Karą. Bardzo przypomina fikcyjnego papieża Piusa XIII ze świetnego serialu Paolo Sorrentino.
Sarah podpisał w zeszłym roku wraz z grupą innych kardynałów list do papieża Franciszka w związku z synodem poświęconym katolickiej rodzinie. Gwinejczyk był już wtedy watykańskim liturgistą, prefektem Kongregacji Kultu Bożego i Sakramentów.