Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Świat

Francja podzielona

Uliczne zamieszki po wyborach prezydenckich

© Jerome Sessini/Corbis © Jerome Sessini/Corbis
Pokój społeczny jest bardzo kruchy w imperium Sarkozy'ego. Znając temperament nowego prezydenta nie będzie on ceregielił się z uliczną opozycją.

Noc w noc od niedzieli, gdy ogłoszono wyniki wyborów prezydenckich, trwają we Francji uliczne zamieszki. Płoną samochody, śmietniki, rozbijane są witryny sklepów, chuligani bawią się w kotka i myszkę z policją. Po czterech dniach miejsca zamieszek zyskały już status miejsc niemal kultowych. Przykładowo w Paryżu jest to plac Bastylii i okoliczne uliczki, w innych miastach centralne punkty - plac Kapitolu w Tuluzie czy Świętej Anny w Rennes. Bunt nie ma tej samej twarzy co wojna przedmieść z końca roku 2005. Tu chodzi o politykę, choć oczywiście sprawy socjalne pozostają jego sednem.

W ten sposób zareagowała na wybór Nicolasa Sarkozy'ego na urząd prezydencki ekstremalna lewica i młodzi mieszkańcy tzw. „trudnych dzielnic" nazywani w trakcie kampanii przez samego Sarkozy'ego „racail" - czyli szczury. No cóż, pogarda budzi pogardę.

Choć zamieszki takie przepowiedziała w przeddzień drugiej tury wyborów Ségolène Royal, to nie są one na rękę socjalistom zbierającym siły do kolejnych wyborów, tym razem legislacyjnych. François Holland, szef socjalistów i małżonek pani Royal, wzywa do spokoju. Uliczne burdy uzyskały jednak oficjalne poparcie ze strony trockistów z partii LCR (Ligue communiste révolutionnaire), której przedstawiciel, młody listonosz Olivier Besancenot zdobył 4 proc. głosów w pierwszej turze wyborów. Jeden z przywódców LCR, były działacz z okresu rewolty Maja 1968, Alain Krivine, twierdzi, że młodzi z przybudówki LCR - Jeunes communistes révolutionnaires prowadzą akcję pokojową i że to nie oni palą samochody i tłuką witryny.

Sytuację skomplikował strajk studentów Sorbony w budynku przy ulicy Tolbiac w Paryżu. Protestują oni przeciwko zapowiadanej przez Sarkozy'ego w programie wyborczym reformie uczelni. Uważają, że jest to ukryta prywatyzacja uniwersytetów, są przeciwni wprowadzeniu przedstawicieli przedsiębiorstw do rad administracyjnych uczelni i udziału biznesu w finansach szkół wyższych.

Sarkozy pod koniec swej kampanii wyborczej dolał oliwy do ognia, ogłaszając, że ma zamiar skończyć z tradycją Maja '68. Bunt centrów miast - w przeciwieństwie do buntu przedmieść sprzed półtora roku - to właśnie odpowiedź na te zaczepki.

Po czterech dniach trudno przewidzieć jak daleko ten protest się posunie. Jedno jest pewne. Pokój społeczny jest bardzo kruchy w imperium Sarkozy'ego. Znając temperament nowego prezydenta nie będzie on ceregielił się z tego typu opozycją uliczną. Prezydent-elekt - obejmuje schedę po Chiracu 16 maja - będzie więc miał od razu pełne ręce roboty.

Będzie musiał uspokoić lewacką i lewicową część społeczeństwa na grubo przed 16 czerwca, datą pierwszej tury wyborów parlamentarnych. Celem demonstrantów i chuliganów jest zaś dotrwanie do tej daty. Po francusku sytuacja taka nazywa się „bras de fer", czyli pojedynek na ręce. A to zaledwie pierwsze bras de fer, które czeka Nicolasa Sarkozy'ego w jego własnym kraju. A więc wszyscy prężą bicepsy.

Więcej na ten temat
Reklama

Warte przeczytania

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną