Głównym obiektem kolejnej filipiki prof. A. Romanowskiego przeciwko IPN [„Polityka” 16] stała się obszerna publikacja dokumentów dotyczących agenturalnej roli jednych z najważniejszych konfidentów SB w środowisku opozycji demokratycznej w Krakowie – Lesława Maleszki i Henryka Karkoszy, zamieszczona w periodyku IPN „Aparat Represji” (nr 2/2005 oraz: www.ipn.gov.pl) . Szczupłość miejsca uniemożliwia podjęcie swobodnej polemiki na równych prawach. [...] Prof. A. Romanowski stosuje metodę wyrwanych z kontekstu cytatów, pozbawiając ich pierwotnego sensu, aby zarzucić autorom niedoskonałość ich warsztatu. Wystarczy jednak pretensje te porównać z zawartością publikacji, by okazało się, że są one co najmniej wynikiem niedokładnej lub niepełnej lektury, jeśli nie złej woli polemisty. Zasadniczy argument prof. A. Romanowskiego o braku konfrontacji dokumentów SB z innymi źródłami może dziwić, w sytuacji, gdy do zweryfikowania zawartych w nich informacji wykorzystano relacje co najmniej kilkunastu osób z kręgu dawnej opozycji, pojawiających się w tym materiale. Punktem odniesienia dla ogłoszonych dokumentów jest też szereg publikacji źródłowych oraz wydawnictw „drugiego obiegu”, zbiory archiwalne spoza IPN, szczególnie z Biblioteki Jagiellońskiej, w tym archiwum L. Maleszki, przekazane do BJ, w końcu nawet zalecane przez prof. A. Romanowskiego relacje samych konfidentów, skonfrontowane z pozostałym materiałem. [...] Ilustrację roli Maleszki jako agenta wpływu odnaleźć można łatwo we wstępie, w analizie raportów „Ketmana” dla SB z jesieni 1981 r., zestawionych z tworzonymi równolegle propozycjami programowymi dla krakowskiego NZS, zawierającymi literalnie te same zalecenia, a nawet sformułowania (s.