W rocznicę nowojorskiego zamachu, w wyniku którego islamscy terroryści chcieli brutalnie zniszczyć główne symbole bogactwa i władzy Amerykanów, na ekrany kin wchodzi pierwszy pełnometrażowy film poświęcony konsekwencjom tego wydarzenia. Jego autorami są w przeważającej mierze twórcy spoza zachodniego kręgu cywilizacji. Antyamerykańska wymowa filmu szokuje, choć nie powinna dziwić.
Rocznicowe dzieło zatytułowane „11 minut, 9 sekund i 1 kadr”, w skrócie: „11’09’’01” (od daty tragicznych wydarzeń) składa się z jedenastu nowel, opisujących z różnych punktów widzenia wydarzenia, które miały miejsce przed rokiem. Niektóre są przemyślnie skonstruowanymi przypowieściami, gdzie jednostkowe historie wykraczają poza sferę prywatności, układając się w ogólny wzór. Inne przypominają impresje nakręcone pod wpływem emocji. Ich bohaterami są na ogół ludzie nie mający z polityką nic wspólnego, jak dzieci z zachodniej Afryki, którym się wydaje, że spotykają na ulicy Osamę ibn Ladena przebranego za włóczęgę, czy nauczycielka z Afganistanu tłumacząca 7-letnim dziewczynkom, że to, co się stało na drugim końcu świata, oznacza początek nowej wojny zagrażającej także bezpieczeństwu ich szkoły. Są chwytające za serce relacje próbujące oddać klimat tamtych dni oraz abstrakcyjne, na wpół bajkowe opowieści o grozie wojennych doznań. Każda z tych historii kończy się jakimś morałem albo uogólniającym wnioskiem.
Realizację poszczególnych części (każda trwa niewiele dłużej niż 11 minut) francuski producent Alain Briganda oraz działacze Handicap International, uhonorowani 5 lat temu pokojową Nagrodą Nobla, powierzyli czołowym przedstawicielom kina zaangażowanego, głównie z Bliskiego Wschodu i Azji m.in. Samirze Makhmalbaf z Iranu, Youssefowi Chahine z Egiptu, Amosowi Gitaiowi z Izraela oraz Japończykowi Shohei Imamurze.