Bractwo świętego Łukasza powstało w 1925 r. pod patronatem Tadeusza Pruszkowskiego, profesora Warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Jemu właśnie Kazimierz Dolny zawdzięcza, że stał się kolonią artystyczną. Tu za jego sprawą odbywały się pierwsze plenery malarskie. Pruszkowski wybudował swoją willę-pracownię na zboczu Góry Krzyżowej ponad zamkiem, a jego najzdolniejszy z uczniów Antoni Michalak zamieszkał u stóp baszty zamkowej. W 1938 r., dzięki talentom organizacyjnym Pruszkowskiego, Bractwo otrzymało lukratywne zamówienie od Urzędu Rady Ministrów RP na obrazy, które miały być jednymi z ważniejszych eksponatów polskiego pawilonu na Wystawie Światowej w Nowym Jorku. Inspiratorem ich powstania był krąg osób blisko współpracujących z ministrem spraw zagranicznych Józefem Beckiem.
Komisja Artystyczna przy Komisariacie Wystawy zatwierdziła tematy obrazów. Nie bez znaczenia na ich wybór była Wystawa Paryska w 1937 r., w szczególności prezentacja Niemiec i Związku Radzieckiego. Dzieło, którego podjęli się łukaszowcy, w pewnym sensie było polemiką wobec tych ekspozycji. Sceny z historii Polski miały dokumentować kształtowanie się państwa polskiego, chrześcijaństwa na jego terenach, rozwoju tolerancji religijnej, demokracji szlacheckiej, ofiarności polskiego oręża i podstaw konstytucjonalizmu.
Sam prof. Pruszkowski w katalogu wystawy napisał: „Obrazy te mają na celu uprzytomnienie Amerykanom, że Polska jest wielkim państwem o starej kulturze, nie zaś tworem nowym, powstałym po I wojnie europejskiej”. Mistrz Tadeusz zaprosił do współpracy dziesięciu malarzy z grona łukaszowców, każdy z nich z kasy URM otrzymał 2,5 tys. zł. Byli to, poza samym Pruszkowskim, Bolesław Cybis, Bernard Frydrysiak, Jan Gotard, Aleksander Jędrzejewski, Eliasz Kanarek, Jeremi Kubicki, Antoni Michalak, Stefan Płużański, Janusz Podoski i Jan Zamoyski.