Archiwum Polityki

Zaślubiny z morzem

Zajmowanie pasa Pomorza, przyznanego Polsce traktatem wersalskim, rozpoczęło się 17 stycznia 1920 r. Tego dnia oddziały 16 Dywizji Piechoty przekroczyły linię demarkacyjną pod Inowrocławiem. Po kilku niewielkich potyczkach z Grenzschutzem rankiem następnego dnia dotarły do Torunia. Na przedmieściach miasta oczekiwał Batalion Morski. Systematyczne przejmowanie kolejnych miejscowości trwało do 11 lutego – do chwili, gdy ostatni żołnierze niemieccy opuścili Gdańsk.

10 lutego, dla uczczenia powrotu Polski nad Bałtyk, w Pucku zorganizowano wielką uroczystość zaślubin Polski z morzem. Rzeczpospolitą reprezentował gen. Józef Haller, dowódca Frontu Pomorskiego. Towarzyszyli mu: ówczesny minister spraw wewnętrznych, a późniejszy prezydent RP Stanisław Wojciechowski, dowódca Marynarki Wojennej kontradmirał Kazimierz Porębski, 20-osobowa delegacja Sejmu, generalicja oraz władze nowo utworzonego województwa pomorskiego. Siły Zbrojne reprezentował Batalion Morski i 1 pułk ułanów krechowieckich z baterią artylerii. Po uroczystej mszy i poświęceniu sztandaru morskiego gen. Haller na koniu wjechał w morze i wrzucił do niego platynowy pierścień – dar polskich gdańszczan.

Podobno kilku młodych rybaków próbowało pierścień złapać, ale na pytanie Hallera, czy im się udało, odpowiedzieli (według zapisków generała): „Nie, pan generał, ale będziemy go mieli w Szczecinie”.

11 lutego w Wielkiej Wsi (dziś Władysławowo) odbyła się druga część uroczystości. Obejmowała ona m.in. przejażdżkę Hallera i innych osobistości rybackim kutrem „Gwiazda Morska” szypra Jakuba Myślisza. Po raz pierwszy pod polską banderą.

Symboliczne zaślubiny z morzem stały się jednym z elementów mitu państwotwórczego II RP. Ale też zapowiedzią rozwoju gospodarki morskiej.

Wydania specjalne archiwalne Niepodległość 1918 (90019) z dnia 29.10.2008; s. 67
Reklama