W tym towarzystwie ubrani w marynarki Szerpowie wyglądają na poważnych ludzi interesu. Rozdają wizytówki z adresami internetowymi i numerami swoich telefonów satelitarnych. Góra czy dół – pytają zasadniczo.
Szerpowie to góralskie plemię, a Namche Bazaar to ich stolica po nepalskiej stronie Himalajów. To ostatnie miasto na drodze w rejon Mount Everestu, ostatnie kramy z górskim ekwipunkiem, koszary wojskowe, telefon, targ bydła, kawiarenki internetowe. Kiedyś Szerpowie handlowali z Tybetem, ale w ich życie wmieszała się polityka; w 1950 r. Chiny napadły na Tybet – Szerpom i ich rodzinom zajrzała w oczy bieda. Na szczęście w tym samym czasie Nepal postanowił zarabiać na Himalajach. Szerpowie przekwalifikowali się na górskich przewodników dla turystów. Pod koniec lat 60., w ślad za profesjonalnymi wspinaczami, przyjechało do Nepalu pierwsze pokolenie hippisów. Szukali spokoju gór, wolności, ezoteryki i haszyszu – płacili dolarami. Od tej pory, mimo trwającej od 10 lat wojny domowej, kilku przewrotów pałacowych i, jak ostatnio, rewolucji polegającej na pozbawieniu króla jego boskiej pozycji – funkcjonuje w Nepalu nienaruszalny układ biznesowy: Szerpa – turysta – dolar.
Namaste, góra czy dół, pytają Szerpowie. Mają na myśli kierunek, w którym udadzą się z Namche Bazaar potomkowie hippisów. A namaste znaczy witaj.
Namche
To tylko kilka uliczek i kilkadziesiąt domów położonych na stromym zboczu, ale ruch tu jak w metropolii. Każdy ma coś do załatwienia – pieniądze do wydania i do zarobienia. Z północy, od strony Tybetu, schodzą z gór karawany jaków objuczonych nowiutkim ekwipunkiem dla wspinaczy. Same superwytrzymałe tkaniny – nie przepuszczają wiatru, wody, zimna ani gorąca.