Ubiegłoroczny wysyp wirusów komputerowych (m.in. słynny Love Letter) przyniósł gospodarce światowej straty finansowe szacowane na dziesiątki miliardów dolarów. Problemu informatycznych bakcyli nie należy więc lekceważyć. Jednak radykalne odcięcie się od nowoczesnych technologii porozumiewania się może przynieść tylko rozczarowania i porażki. Trzeba potraktować problem z należytą uwagą, ale i bez jakiejkolwiek emfazy.
Zakażona pocztówka
Wirusy komputerowe rozmnożyły się wraz z rozpowszechnieniem komputerów osobistych. Zanim jeszcze sieć Internet zdobyła popularność, informatyczne bakcyle rozprzestrzeniały się na dyskietkach, a nawet trafiały na CD-ROM-y. Ekspansja wirusów nastąpiła wraz z upowszechnieniem się poczty elektronicznej. Początkowo migrowały one po świecie w formie załączników do e-maili, które często posyłano dalej nieświadomie – jako ciekawe programy dla znajomych. Bronić się przed takimi wirusami – rozsyłanymi jako załączniki do poczty elektronicznej i wymagającymi uruchomienia – jest bardzo łatwo. Wystarczy odzwyczaić się od odruchowego otwierania załączników w poczcie elektronicznej.
Złośliwe makro
Dużo większe problemy sprawiła kolejna generacja bakcyli informatycznych, tzw. wirusy makrowe. Ich nazwa pochodzi od makropoleceń, swego rodzaju języka programowania w aplikacjach biurowych z pakietu MS Office. Projektanci Microsoftu wprowadzili makropolecenia zapisywane wraz z dokumentami, a co gorsza – wykonujące się automatycznie po otwarciu pliku w edytorze tekstów lub arkuszu kalkulacyjnym. Trudno oceniać, czy ta cecha (automatyczne uruchamianie makroinstrukcji) przyniosła w efekcie użytkownikom oprogramowania biurowego więcej korzyści niż strat, jednak stało się – otworzono bramę dla inwazji wirusów nowej generacji.