Kobiety częściej niż mężczyźni używają trybu przypuszczającego

Kobiety częściej niż mężczyźni mówią „nie wiem”. Robią tak nawet te, które obiektywnie wiedzą znacznie więcej od mężczyzn, z którymi rozmawiają. Chyba że w porę poznają słownik i reguły języka płci przeciwnej. W księgarniach można już kupić pierwsze podręczniki.

Jeśli komuś trudno uwierzyć w istnienie dwóch odrębnych języków płci, powinien porównać damski i męski rękopis. Albo posłuchać, jak rozmawiają ze sobą kilkuletnie dzieci. Dziewczynki na ogół wcześniej niż chłopcy opanowują trudną sztukę mówienia, w pierwszych latach życia mają większy zasób słów, są mniej wulgarne i z reguły również szybciej uczą się czytać oraz pisać. Około 10–12 roku życia wszystko się jednak wyrównuje. Ale w tym samym czasie kształtuje się odrębny dla obu płci styl i charakter pisma. Nawet niewykwalifikowany grafolog jest w stanie na ok. 80 proc. ustalić płeć piszącego po obejrzeniu krótkiego rękopisu. Co dziwne, równie wysoką skuteczność w rozpoznawaniu męskości i żeńskości na papierze wykazuje przeciętny dorosły – wykorzystujemy bowiem nasze własne doświadczenia i pamięć o stylach rękopisów, z którymi mieliśmy do czynienia wcześniej. Wiele na ten temat mogliby opowiedzieć na przykład nauczyciele, którzy podobne problemy muszą rozstrzygać niemal codziennie.

W obecnym stuleciu na potrzeby kryminalistyki opracowano bardzo szczegółowy wykaz grafologicznych cech męskich i kobiecych. Na około 206 zmiennych, na podstawie których charakteryzuje się dziś pismo, prawie jedna trzecia jest silnie związana z płcią piszącego. Do najbardziej charakterystycznych symptomów kobiecości w pisaniu należą np. pętlicowe nóżki liter g, j, y oraz małe odstępy między wierszami. Kobiety często używają ozdobników, stosują girlandy, pętelki czy duże kropki. Ich litery są nachylone pod większym kątem, a stopień nacisku jest słabszy. Litery męskie wydają się bardziej kanciaste, silniej wyryte i drobniejsze. Pismo jest jednak ciche.