Dysponujemy jedynie danymi szacunkowymi co do liczby czasopism wydawanych poza kontrolą cenzury. Ukazywało się nie mniej niż 1400–1500 tytułów, ale wówczas nikt nie myślał o potrzebie zabezpieczania, gromadzenia i opracowywania wydawnictw niezależnych, a teraz bardzo trudno je wszystkie zgromadzić i opisać. Spontaniczny ruch wydawniczy objął cały kraj. Działało ponad 160 nielegalnych (według ówczesnego prawa) wydawnictw i zakładów poligraficznych. Gazety, jednodniówki, biuletyny, informatory, doniesienia agencyjne, gazetki strajkowe wydawane były nie tylko przez struktury regionalne i branżowe oraz poszczególne organizacje Solidarności w zakładach pracy, ale także związki rolnicze i studenckie, stowarzyszenia społeczne, młodzieżowe, organizacje harcerskie, Komitety Obrony Więzionych za Przekonania. Zdecydowana większość firmowana była przez NSZZ Solidarność. Niemal wszystkie ukazywały się jawnie, ale poza kontrolą cenzury. Ponadto Solidarność wydawała kilka pism za zgodą władz i podlegających ocenzurowaniu. Największym z nich był „Tygodnik Solidarność”.
Bibliografie wymieniają ponad 170 miejscowości, gdzie prasę drukowano. Najsilniejszym ośrodkiem była Warszawa (ok. 230 tytułów), Kraków (ok. 140), Wrocław (ok. 120) i Gdańsk (ok. 90). Część druków wydawana była bez podawania miejsca edycji. Nie zawsze umieszczano też dane o składzie redakcyjnym. Z dostępnych informacji wyłania się liczba znanych z nazwiska ok. 4 tys. osób, współtworzących tę prasę.