W Unii Europejskiej istnieje system wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji zawodowych. Podstawowym założeniem tego systemu jest uznanie pracownika posiadającego kwalifikacje do wykonywania danego zawodu w jednym państwie członkowskim za wykwalifikowanego do wykonywania tego samego zawodu w innym państwie członkowskim UE. Przepisy te odnoszą się nie tylko do pracowników, ale i do osób zamierzających prowadzić samodzielną działalność gospodarczą. Jednak w sytuacji, gdy kwalifikacje nabyte przez obywatela jednego z krajów UE różnią się od nabytych w innym kraju ze względu na różnice w systemie edukacji, państwo przyjmujące może wymagać uzupełnienia wykształcenia, zdania dodatkowych egzaminów czy testów zawodowych. W Unii ujednolicono przepisy dotyczące tzw. zawodów regulowanych – lekarza, położnej, pielęgniarki, weterynarza, farmaceuty, stomatologa, architekta, prawnika. Spełnienie określonych kryteriów powoduje, że kwalifikacje zawodowe tych grup zawodowych są uznawane automatycznie.
W trakcie szczytu w Kopenhadze polska delegacja omawiała problem kwalifikacji polskich pielęgniarek, mimo że negocjacje dotyczące swobodnego przepływu osób zostały zamknięte w 2001 r. Okazało się, że pojawiły się rozbieżności, związane z uznawaniem przez Unię dyplomów polskich szkół kształcących pielęgniarki i położne – głównie ze względu na program i czas trwania nauki.