Sojusznicy. Spośród europejskich sojuszników Osi w styczniu 1945 r. walczyli już tylko Węgrzy, Chorwaci i armia kadłubowej Republiki Salo Mussoliniego. Rumunia i Finlandia przeszły do obozu aliantów w sierpniu 1944 r., Bułgaria we wrześniu, w Słowacji na jesieni 1944 r. wybuchło antyniemieckie powstanie.
Najsilniejszą armię w końcowym okresie wojny wystawili Węgrzy: na początku 1945 r. liczyła ponad 500 tys. żołnierzy w 17 związkach taktycznych (m.in. 1 dywizja pancerna i 1 dywizja kawalerii). Niemal cała została unicestwiona podczas operacji budapeszteńskiej. W głębi Niemiec poddała się Amerykanom flotylla dunajska i resztki lotnictwa. Powstały też węgierskie jednostki Waffen-SS (pułk Ney i dywizje grenadierów pancernych: 25 Hunyadi i 26 Hungaria) w łącznym stanie ok. 50 tys. żołnierzy. Jednak ich formowanie nie dobiegło końca, dywizja Hungaria nie otrzymała np. broni i mundurów.
Armia Niezależnego Państwa Chorwackiego liczyła po ostatniej reorganizacji 18 dywizji (13 piechoty, 2 górskie, 2 szturmowe, 1 zapasowa). Jej głównym przeciwnikiem były oddziały Tity. Resztki wojsk chorwackich, liczące ok. 200 tys. ludzi, dotarły w walkach do Austrii, gdzie poddały się Brytyjczykom dopiero między 15 a 17 maja jako ostatnia europejska armia Osi. Jeńcy szybko zostali wydani jugosłowiańskim komunistom. Ci, co mieli szczęście, trafili do łagrów. Wielu rozstrzelano na miejscu lub wręcz utopiono zrzucając z granicznego mostu.
Włoska Republika Socjalna (Salo) wystawiła 4 regularne dywizje (3 piechoty i 1 górska) oraz liczne oddziały pomocnicze. Były to oddziały o niewielkiej wartości i na wiosnę 1945 r. uległy rozkładowi.
Na Dalekim Wschodzie wspomagały Japończyków wojska marionetkowego Mandżukuo w sile 8 dywizji piechoty, 7 dywizji kawalerii i mniejszych oddziałów, liczące łącznie 170 tys.