To Genmar się upiera, że mieszkanie przy ulicy Oleśnickiej we Wrocławiu jest jak dżdżownica: po największym ciosie gotowa do regeneracji. Mieszkańcy co jakiś czas się pokłócą, znienawidzą, ktoś się wyprowadzi, ale zawsze na to miejsce znajdzie się ktoś nowy. Kto będzie chciał mieszkać taniej, za składkę na czynsz. Życie w gromadzie staje się tak popularne, że można je uznać za nowy typ organizmu społecznego. W wielkich miastach w sublokatorskich mieszkaniach – ostrożnie szacując – żyje tak co najmniej 20 proc. ludzi przed trzydziestką. Pewna część z wyboru.
Wszystko jest kwestią wprawy. Trzeba tylko w odpowiednich momentach zamknąć oczy, a w odpowiednich wrzasnąć. No i raz w tygodniu skutecznie się znieczulić.
Walka o miejsce
Akurat na Olesiu wszyscy są z wyboru. Na ostatni kasting na mieszkańca przyszło pięćdziesiąt osób, a obsadzano dwa wolne miejsca (jak wynika z doświadczeń, optymalna liczba mieszkańców to pięć sztuk).
Chętni do zamieszkania tłumaczą, że chodzi nie tyle o oszczędności na czynszu, ile o szansę pozostania sobą w czasach, gdy już na drugim roku studiów trzeba zacząć komponować CV, bez celu zresztą, bo wszyscy wrocławscy studenci i tak pewnie skończą w białych koszulach w biurach Hewlett-Packard. Była więc na kastingu zażarta walka z przegryzaniem gardeł. Tak przynajmniej wspomina to Pelagia, która w końcu wygrała. Studentka pierwszego roku psychologii, ale już z życiorysem (praca w hospicjum w Indiach) oraz imidżem (jedna pomalowana brew, kolekcja kolorowych jedwabnych szlafroków zakupionych w Chinach). Do tego samego pokoju wprowadził się Filozoff, też z kastingu, też student, ale bez życiorysu.
Pozostali mieszkańcy Olesia: właściciel mieszkania Kuba i jego do niedawna narzeczona Marcelina. Średnia wieku: 28 lat, bo Kuba mocno zawyża.