Na różnych forach internetowych co jakiś czas pada pytanie: „Czy w Wigilię macie zwyczaj śpiewania kolęd, czy tylko słuchania?”. Przykłady odpowiedzi: „Słuchania... Wystarczy wrzucić jakieś świąteczne CD czy włączyć radio... Na pewno wychodzi im to lepiej, niż jakbym miał zaśpiewać ja”. „Jeśli chodzi o kolędy, to ja już od rana puszczam na cały dom świąteczne piosenki. Lecz nie kolędy, tylko zagraniczne produkcje (»Last Christmas« etc.). Dopiero przy kolacji włączam tradycyjne, polskie kolędy”. Z innego forum: „Nie lubię śpiewać kolęd... chyba że w kościele. Wtedy lubię sobie pofałszować razem z całym kościołem pełnym ludzi. Słuchać lubię tylko tych oryginalnych, nieprzeciętnych i nietradycyjnych”. Z jeszcze innego: „Nucę pod nosem kolędy. Oczywiście zagraniczne. I w sumie nie tyle kolędy co popularne pioseneczki, jednakże »Last Christmas« staram się omijać. A zagraniczne dlatego, że wszystkie polskie to smęty i jak się ma człowiek radować?”.
Kacper Miklaszewski, muzyk, publicysta i pedagog, w latach 1992–2002 uczył w społecznej szkole podstawowej na warszawskiej Pradze. – Kiedy w nowym roku szkolnym przychodziły kolejne dzieci, bawiłem się z nimi tak: grałem im na fleciku tradycyjne polskie piosenki, jak „Pije Kuba do Jakuba” czy „Czarny baran”, a one rozpoznawały melodię. W zestawie, który grałem, było zawsze kilka kolęd. W pierwszym roku było jeszcze nieźle, nawet próbowały ze mną śpiewać; z kolęd rozpoznawały „Bóg się rodzi”, „Wśród nocnej ciszy” i „Lulajże, Jezuniu”. Z roku na rok było coraz gorzej, a w 2002 r. poza „Sto lat” dzieci nie rozpoznały już żadnej piosenki. Miejsce kolęd zajęła natomiast piosenka „Jingle Bells”, której uczyły się na lekcjach angielskiego.