Drobna 30-latka na co dzień pracuje w dziale marketingu sporej firmy. Dlatego nie chce podawać prawdziwego imienia. Nie wiadomo, jak zareagowałoby otoczenie. A właściwie wiadomo, że nie najlepiej. Srebrny pentakl, symbol Wicca (pięcioramienna gwiazda, czyli pentagram wpisany w okrąg) nosi schowany pod bluzką. Gdy się wysunie, ludzie najczęściej mylą go z gwiazdą Dawida i pytają, czy ma żydowskie pochodzenie. – Nie zaprzeczam. W Polsce lepiej być Żydówką niż czarownicą – deklaruje. – Zwłaszcza że Wicca jest u nas ciągle mylona z satanizmem.
Na Zachodzie kult Wicca zyskał szeroką popularność w czasach kontrkultury. Idealnie wpisał się we wszystkie nowe cywilizacyjne nurty i mody. W zjawisko prywatyzacji religii i szukania nowych form duchowości, odmiennych od oficjalnej, urzędowo-kościelnej religii. Jedną z głównych cech Wicca jest indywidualizm, tu każdy wyznawca jest kapłanką lub kapłanem. Nie potrzebuje świętych ksiąg, dogmatów, urzędowej hierarchii.
Made in Britain
Za twórcę Wicca, współczesnego czarostwa, uważany jest Gerald Gardner, emerytowany brytyjski urzędnik kolonialny, antropolog amator. Według jego własnej relacji został on inicjowany w 1939 r. w New Forrest, gdzie udało mu się odnaleźć jeden z ostatnich covenów (rodzaj konwentu) czarownic, kapłanek Bogini. Ile w tym prawdy, nie wiadomo. Niewątpliwie wywarła na niego wpływ teoria angielskiej egiptolożki Margaret Murray, która twierdziła, że czarownice nie były wymysłem obłąkanych inkwizytorów, ale kapłankami starej, pogańskiej religii, której tradycje sięgają paleolitu. Gdy w 1951 r. Wielka Brytania jako ostatnia zniosła prawo zakazujące uprawiania czarów, Gardner opublikował książkę „Witchcraft Today” („Współczesne czarostwo”), w której opisał praktyki swojego covenu z New Forrest.