W latach 60. publicyści i korespondenci z obu krajów, jak Ludwig Zimmerer, hrabina Dönhoff, Hansjakob Stehle, a po polskiej stronie Mieczysław Rakowski, Stanisław Stomma, Tadeusz Mazowiecki czy Artur Hajnicz, byli emisariuszami i prekursorami dialogu.
Wśród „ojców założycieli” naszego nowego stosunku do Niemiec związany z mediami był nie tylko Tadeusz Mazowiecki, jako redaktor naczelny „Więzi”, a potem „Tygodnika Solidarność”, ale także Janusz Reiter, ambasador w Bonn, który zaczynał w „Życiu Warszawy”, potem był stypendystą tygodnika „Die Zeit”.
Na II Polsko-Niemieckich Dniach Mediów w Szczecinie ta solidarnościowa dwójka w sporze z Aleksandrem Kwaśniewskim – jako byłym naczelnym „ITD”, a więc także kiedyś dziennikarzem – zademonstrowała zebranym nasz polsko-polski spór wokół udziału w wojnie w Iraku i ówczesnego rozejścia się z Niemcami. W dyskusji, moderowanej przez Grzegorza Miecugowa, Mazowiecki przypomniał, że był przeciw, Reiter – za, a Kwaśniewski – że nie było innego wyjścia…
Wśród zaproszonych do Szczecina aktorów 1989 r. byli również politycy: Lech Wałęsa, Hans Dietrich Genscher (na fot. pierwszy od lewej) – jako niemiecki minister spraw zagranicznych w 1990 r. podpisał ostateczne uznanie granicy, a także Horst Teltschik, były doradca kanclerza Kohla, który w 1991 r. negocjował traktat o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy. Na pytanie Steffena Seiberta z telewizji ZDF: dlaczego w Niemczech nadal jest tak małe zainteresowanie Polską, Genscher odpowiedział z lekką irytacją: „Czy to, że jesteśmy razem w NATO i UE, to mało?”. Z kolei Lech Wałęsa na pytanie Tomasza Lisa, dlaczego tak łatwo w Polsce o antyniemieckie hasła w walce politycznej, odparował z rozdrażnieniem: „Wciąż mówimy tylko o przeszłości!