Magda ma 24 lata i poważny stosunek do życia. Przed rokiem ukończyła studia na Politechnice Warszawskiej. Wydział inżynierii lądowej, specjalność drogi i mosty. Od roku pracuje jako asystent projektanta drogowego, ale już myśli o pracy na budowie. Tylko tam zdobędzie uprawnienia budowlane, dzięki którym stanie się prawdziwym drogowcem. Magda należy nie tylko do nielicznej grupy kobiet-inżynierów, bo dziewczyny unikają studiów politechnicznych (choć w ogólnej liczbie polskich studentów stanowią większość), ale w ogóle do nielicznej grupy drogowców.
Nie pamięta, kiedy podjęła decyzję, kim będzie, gdy dorośnie. Z pewnością jeszcze w podstawówce. Być może wtedy, kiedy obserwowała pracę taty, także drogowca, kończącego w domu projekty. Bardzo jej się to podobało. – Czasami pozwalał mi kolorować je kredkami. Chodniki na pomarańczowo, trawniki na zielono i tylko nie wolno było wyjść za linię! – wspomina. Rodzice nie byli zachwyceni jej wyborem, zwłaszcza mama próbowała jej wybić pomysł z głowy. Tłumaczyła, że to ciężkie studia, ciężka praca, absolutnie nie dla kobiety.
Dziś Magda widzi, że to był strzał w dziesiątkę. Upór się opłacił. Praca daje jej przyjemność i nie musi się martwić, czy znajdzie zajęcie w swoim fachu. W dziedzinie drogowej Polska ma gigantyczne zaległości – pracy nie do przerobienia, a specjalistów jak na lekarstwo. – Inżynierów drogowych z uprawnieniami nieustannie poszukują niemal wszystkie firmy z branży. A już specjaliści do budowy mostów i tuneli są wprost rozchwytywani. Mogą przebierać w ofertach atrakcyjniejszych jedna od drugiej – ocenia Aleksander Kozłowski ze spółki Gdańsk Transport Company, budującej autostradę A1 z Grudziądza do Torunia.
Inżynierów brakuje dziś nie tylko w branży drogowej.