Dla przyszłości politycznej Polski decydujący może się okazać nie tylko moment, ale i sposób, w jaki PiS straci władzę. Czy będzie to proces spokojny i pokojowy – jak w przypadku AWS, SLD czy Platformy – czy gwałtowny i naznaczony niepewnością co do reguł przekazania władzy? Ten drugi będzie usprawiedliwiał radykalne postępowanie wobec oddających ster sędziów. Ten pierwszy – sprawi, że bardzo trudno będzie rozpocząć rządy od zapowiadanych dziś rozliczeń. Co więcej, na przeszkodzie może stanąć sejmowa arytmetyka. W życie będą wchodzić tylko te ustawy, którym nie sprzeciwi się prezydent.
Zbliżający się półmetek parlamentarnej kadencji to moment, w którym można coś powiedzieć o możliwym jej zakończeniu. Widzimy, że jest to kadencja różna od poprzedniej. Nie tylko dlatego, że od kilku miesięcy obóz rządzący nie może być pewny każdorazowej większości. Tuż po zakończonych wyborach było jasne, że będzie mu znacznie trudniej niż poprzednio. Po pierwsze – ze względu na opozycyjną większość w Senacie. Po drugie – na większe zróżnicowanie opozycji. Po trzecie – znacznie mniejszą zdolność pozyskiwania nowych posłów, wobec skurczenia się reprezentacji „kukizowców” ze średniego klubu do rozmiarów malutkiego koła.
Od blisko roku obserwujemy wyraźną sondażową przewagę opozycji. Dziś możliwa jest nowa większość pozwalająca stworzyć rząd, ale nie dająca szans na odrzucenie weta prezydenckiego. Takie zwycięstwo, jakie wynika z przeliczenia wyników sondaży na mandaty, oznacza zatem trudny okres przejściowy i konieczność zawierania wielu wewnętrznych kompromisów. Stawka, o którą – jak się wydaje – postanowił walczyć Donald Tusk, jest nieco wyższa. Jest nią możliwość utworzenia rządu bez Lewicy. Opartego na dobrych wynikach PO, PSL i Polski 2050.