1 sierpnia myślimy o Warszawie i jej mieszkańcach.
Prezentujemy Państwu kolejną galerię historyczną o wojennym i powojennym życiu warszawiaków. Opowieść zaczyna się w roku gdy Mieczysław Fogg śpiewa "Piosenka o mojej Warszawie" a kończy w czasach "Snu o Warszawie" Czesława Niemena.
W 1939 roku Warszawa miała milion trzysta tysięcy mieszkańców. W dniu wybuchu powstania 900 tysięcy.
następne zdjęcie »20 zdjęć
1 sierpnia myślimy o Warszawie i jej mieszkańcach.
Prezentujemy Państwu kolejną galerię historyczną o wojennym i powojennym życiu warszawiaków. Opowieść zaczyna się w roku gdy Mieczysław Fogg śpiewa "Piosenka o mojej Warszawie" a kończy w czasach "Snu o Warszawie" Czesława Niemena.
W 1939 roku Warszawa miała milion trzysta tysięcy mieszkańców. W dniu wybuchu powstania 900 tysięcy.
Obrońcy Żoliborza ze zgrupowania "Żyrafa" na stanowiskach. Odizolowana dzielnica broniła się do 30 września 1944 r. Śródmieście do 3 października.
Tędy przeszła Warszawa. Obóz przejściowy w Pruszkowie działał od początku sierpnia. Pierwsi trafili tu nieliczni ocaleli z rzezi mieszkańcy Woli. Po upadku powstania - pozostali mieszkańcy miasta. Ponad pół miliona warszawiaków.
Dopiero po 6 miesiącach niszczenia miasta przez Hitlera Stalin przestaje czekać. 17 stycznia 1945 r. żołnierze Wojska Polskiego na rynku Starego Miasta.
W 1944 r. paryżanie czekali jednie 8 dni na pomoc dla swojego powstania i wyzwolenie.
Już w lutym i marcu do ruin wracały tysiące warszawiaków. Otwierano pierwsze "garkuchnie" i kawiarnie, takie jak "Cafe Fogg". Okolice placu Trzech Krzyży w 1946 r.
Jedna z ekshumacji w latach 1944-1949. Skwery, place i podwórka zastępowały cmentarze. Wiele piwnic było grobowcami.
Pani murarz. Budowa domu w latach 50. nie była zwykłą budową. Nowa władza przekonywała, że z każdą cegłą i piętrem ludzie budują także socjalizm.
Uczelnie pracowały od 1945 r., ale na pierwsze domy studenckie trzeba było poczekać. Akademik przy ulicy Madalińskiego w 1954 r.
Rok 1946. Pan pilot. Radość na twarzach pasażerów przy wejściu do samolotu LOT-u. Okęcie było otwarte bardziej dla powracających z Zachodu niż dla wyjeżdżających. "Żelazna kurtyna" już zapadła.
"Krakowiacy i górale" na scenie Teatru Narodowego w 1950 r. W tym czasie poruszane są już tylko "ważkie tematy": wątki ludowo-narodowe...
oraz socjalistyczne. W Teatrze Powszechnym warszawiacy mogą obejrzeć sztukę "Moskiewski charakter".
Wszystkie peerelowskie święta mają być słoneczne i radosne. W 1955 r. miasto z wdzięcznością żegna budowniczych Pałacu Kultury i wita gości Festiwalu Młodzieży i Studentów.
Inne święta po 1956 r. Kopia obrazu jasnogórskiego w jednej z warszawskich parafii (1957 lub 1958 r.).
Prymas Stefan Wyszyński wygłasza kazanie przed kościołem św. Anny przy Krakowskim Przedmieściu w czerwcu 1957 r. Wielu warszawiaków wraca z więzień, a prymas tysiąclecia z trzyletniego internowania.
Warszawska ulica w 1959 r. Prawie jak przed wojną.
Pan przechodzień przed plakatami wyborczymi w 1959 r. Prawie jak wybory.
Pani waga.
Pod koniec lat 50. XX wieku liczba mieszkańców przekracza milion.
Pan szewc.
Jeszcze jeden widok z lotu ptaka (z tego samego miejsca co fotografia Pl. Trzech Krzyży) w stronę Nowego Światu. 1959 r.
Mali warszawiacy zawsze mają swoje marzenia.
W 1966 r. Niemen kończy pisać "Sen o Warszawie" a miasto ma tylu mieszkańców co przed wojną.