1. Po pracy opadasz z sił. Innymi słowy, czujesz się do szczętu pozbawiony energii, a w związku z tym rzadko organizujesz sobie tzw. czas po pracy. Nieczęsto wybierasz się w tygodniu do kina (a już na pewno nie samotnie i wyłącznie dla własnej przyjemności), nie odwiedzasz siłowni, nie masz siły, żeby pospacerować, pooddychać świeżym powietrzem. Marzysz tylko, żeby po pracy schować się pod kołdrą? Powinno Cię to zaniepokoić.

2. Nie bardzo przejmujesz się tym, jak traktujesz współpracowników. Nikt nie wymaga, żeby w miejscu pracy nawiązywać bliskie znajomości czy wręcz przyjaźnie. Stosunki oparte na wzajemnym szacunku – to jednak rzecz i pożądana, i potrzebna w budowie tzw. dobrej atmosfery pracy. Brak entuzjazmu w związku z obowiązkami, które wykonujemy, do tego brak satysfakcji i pewne zobojętnienie – bardzo łatwo przerzucić na kolegów. To klasyczny mechanizm obronny.

3. Wciąż Cię pytają, jak się czujesz. Jeśli Twoi współpracownicy wykazują się wręcz nadmierną (jak sądzisz) troską o Twoje samopoczucie – najwyraźniej dajesz po sobie poznać, że coś jest nie tak. Jeśli i bliscy zaczynają się niepokoić – powinno dać Ci to do myślenia (podwójnie).

4. Gdy kończy się tydzień pracy (załóżmy, że w piątek – na ogół), czujesz się… wyzwolony. Podobno im większą czujemy ulgę, tym większy poprzedzał ją stres. Jeśli więc w weekendy puszczają nerwy, emocje i hamulce, a my nabieramy ochoty, żeby sobie cały tydzień jakoś zrekompensować – to znaczy, że praca nie sprawia nam przesadnej radości. A przecież nie powinna być – przynajmniej z założenia – przykrym obowiązkiem.

5. Na pytanie „jak tam w pracy?” odpowiadasz: „dobrze”. W każdym razie zdawkowo, jednym słowem i bez wdawania się w szczegóły. W pracy nie musi być ekscytująco. Ale powinno się dziać – cokolwiek.

6. Masz problemy ze snem. Chodzi nie tylko o niedobór snu, ale też o jego jakość, efektywność, poczucie wypoczęcia. Służbowe stresy potrafią skutecznie wybić z rytmu sen-czuwanie, a nawet trwale go naruszyć.

7. Nastawiasz budzik na wcześniejszą godzinę tylko po to, żeby włączyć tryb drzemki. (Prawdopodobnie) pierwsza czynność, jaką wykonujemy w ciągu dnia – wyłączamy budzik. Jeśli odwlekasz ten moment, bo niespieszno Ci do pracy – najpewniej chwilę później poczujesz się zmęczony, spóźniony i zły (głównie na siebie). Zdaniem Fanninga to pierwszy subtelny sygnał wypalenia.

8. Nie wierzysz, że sytuacja się zmieni. I nie chodzi nawet o to, czy się poprawi – ale o zmiany w ogóle. Innymi słowy wciąż narzekasz z podobnych powodów: na przełożonego, współpracowników, atmosferę pracy. Jednocześnie też sam niewiele starasz się zmienić.

9. Wchodząc do pracy… zaciskasz zęby. Albo pięści. W każdym razie czujesz pewien fizyczny dyskomfort, a przez głowę przechodzą Ci różne myśli. Na przykład szybko chciałbyś się znaleźć z powrotem w domu.

10. Czujesz, że nie potrafisz wypoczywać. Rzadko zwalniasz, a już tym bardziej nie decydujesz się na profesjonalne wsparcie, np. relaksacyjny masaż. Kłopot współczesności – powiadają psychologowie – polega na tym, że odpoczywamy tak, jak pracujemy. Czyli szybko, aktywnie, a często także przed ekranami komputerów.

11. Masz poczucie, że współpracownicy spiskują przeciw Tobie. Albo generalnie są nieprzyjaźnie nastawieni. Czujesz się niekomfortowo w towarzystwie kolegów z pracy, z trudem nawiązujesz relacje. A do tego masz poczucie, że są przeciw Tobie w jakiejś zmowie.

12. Boisz się poszukać nowej posady. Nadmierny stres obciąża na tyle, że opuścić strefę komfortu jeszcze trudniej. Lepsze nielubiane, ale oswojone – niż nowe i wprawdzie ekscytujące, ale… paraliżujące doświadczenia.

13. Zwierzasz się z problemów służbowych swojemu partnerowi (albo przyjaciołom). Nachodzi Cię czasem refleksja, że stajesz się monotematyczny, a wątki zawodowe pochłaniają dużą część Twoich rozmów z bliskimi? To sygnał wypalenia. Przy okazji obciążasz problemami swoje otoczenie, które być może wolałoby po pracy o pracy w ogóle nie mówić (ani słuchać).

14. Cyniczniejesz. Tracisz zainteresowanie dla pracy i obowiązków, nieco z nich (i kolegów) pokpiwasz, bywasz złośliwy. I zapewne trudny do zniesienia.

15. Nie czujesz, że się rozwijasz. A wręcz przeciwnie: masz poczucie stagnacji, zasiedzenia. Ponoć najlepiej w takim wypadku rozejrzeć się za nową pracą. A przynajmniej udać się na tymczasowy urlop.

16. Wciąż czujesz się przeciążony. Osaczony, przytłoczony, zapracowany. A lista zadań – jak się wydaje – stale się wydłuża. Co oznacza, że najpewniej część obowiązków wypełniasz z opóźnieniem.

17. Nie możesz sobie przypomnieć, kiedy ostatnio udało Ci się coś osiągnąć. Kiedy zostałeś szczególnie doceniony, awansowałeś, otrzymałeś nagrodę albo dopiąłeś arcyważny projekt? Jeśli takie wspomnienia wydają Ci się odległe – powinieneś się zaniepokoić.

18. Nie potrafisz wyjaśnić, czym się zajmujesz. Zwłaszcza podpytywany o to w sytuacjach towarzyskich i zwłaszcza w towarzystwie nowo poznanych ludzi.

19. Wyobrażasz sobie, że rzucasz pracę. Wizualizujesz sobie inne życie, inny zawód? Dotychczasowy nieszczególnie Cię zatem zadowala.

20. Lękasz się każdego poniedziałku! Byle do piątku? Pora rozważyć zmianę miejsca pracy.

21. Nie utrzymujesz kontaktów z kolegami z pracy. Czyli nie masz potrzeby, żeby spędzać z nimi czas poza godzinami i miejscem pracy. Innymi słowy nie czujesz się przywiązany ani do tego miejsca, ani do tych ludzi.