Przekonanie, że mięsożerstwo to spadek po naszych przodkach i rzecz absolutnie naturalna.

Przekonanie, że ryby to nie mięso.

Przekonanie, że menu wegetarian jest znacznie uboższe od menu niewegetarian. Wegetarianie tymczasem stale odrywają (tak jak niewegetarianie) nowe smaki.

Przekonanie, że mięso jest jedynym źródłem białka. Fałsz! 100 kalorii wołowiny zawiera 4 gramy białka. 100 kalorii szpinaku – 13 gramów.

Przekonanie, że wegetarianie muszą bardzo się wysilić, żeby zjeść na mieście, w restauracji, knajpie. Owszem, nie w każdej karcie znajdą się propozycje dla niejedzących mięsa. Ale większość jednak je uwzględnia, pamiętając o różnych klientach, różnych upodobaniach, różnych potrzebach.

Przekonanie, że wegetarianie wciąż oceniają niewegetarian. Na widok pałaszujących mięso krzywią się zaś i głośno (albo cicho) komentują. Wegetarianie nie mają tymczasem zwyczaju (nie dowodzą tego przynajmniej żadne badania) pouczać ludzi, którzy mięso jedzą, a nawet lubią. Są realistami: stanowiąc ułamek ziemskiej populacji, nie odgrodzą się przecież od ludzi, którzy mają inne upodobania i zwyczaje.

Przekonanie, że decyzja o przejściu na wegetarianizm wymaga zgody dorosłego, a przynajmniej jakiejś formy aprobaty. Owszem, małe dzieci i nastolatki rzadko decydują samodzielnie o swojej diecie. Ale zasadniczo nikt ich do jedzenia pewnych produktów nie zmusi.

Przekonanie, że niejedzenie mięsa wymaga cywilnej odwagi. Powody są tymczasem rozmaite. Niektórym mięso po prostu nie smakuje – i nie ma w tym żadnej ideologii.

Przekonanie, że wegetarianizm to powód do dumy. A przecież przy rozmaitych okazjach ten fakt po prostu wychodzi na jaw. Jeśli mamy alergię na orzechy, też tego przecież przed gospodarzem nie zataimy. Wegetarianie wciąż budzą szczególne zaciekawienie.

Przekonanie, że wszystko jest po coś. I że skoro zwierzęta się pasą, to żeby nas zadowalać i karmić. Pozostałość po ogonie też nam przecież do niczego nie służy...

Przekonanie, że idąc podobnym tokiem myślenia, można by – a nawet trzeba – zrezygnować z jedzenia właściwie czegokolwiek. Przeprowadźmy eksperyment: spoglądaj przez 10 minut, jak kroi się marchewkę. A potem spędź tyle samo czasu w rzeźni. Jest różnica?

Przekonanie, że co smaczne, to właściwe, zdrowe, potrzebne. A przecież słodkości też są smaczne. Choć niekoniecznie dobrze robią ciału.

Przekonanie, że wegetarianie bardziej troszczą się o los zwierząt niż o los ludzi. Nie ma podstaw, żeby twierdzić, że wegetarianie z ludźmi liczą się mniej.

Przekonanie, że wegetarianizm wymaga poświęceń, a wegetarianom należy się dyplom uznania. Osoby niejedzące mięsa rezygnują z niego na ogół bez kłopotu. Chyba że to zalecenie lekarza, a nie samodzielna, podyktowana sumieniem decyzja.

Przekonanie, że wegetarianizm to ciężka próba wytrwałości. I że każdy wegetarianin z czegoś rezygnuje, coś w życiu traci. Zyskuje tymczasem sporo: żyje w zgodzie ze sobą. Cóż ważniejszego?