15 zdań, których wegetarianie nie chcą słyszeć (a słyszą) od niewegetarian

Ludzie z różnych powodów decydują się nie jeść mięsa: zdrowotnych, ideologicznych, estetycznych, etycznych. Trudno się z tym ukrywać. W różnych sytuacjach społecznych prędzej czy później wychodzi na jaw, kto je mięso, a kto po nie sięga. I nie zawsze spotyka się to z pełnym zrozumieniem. Wegetarian postrzega się czasem jako tych, co spoglądają na innych (czyt. mięsożerców) z wyższością, lepszych moralnie, pretensjonalnych. A przecież ludzie z różnych powodów rezygnują z mięsa – patrz pierwsze zdanie. Z wyprzedzeniem (i uczciwie!) informują o tym gospodarzy różnych uroczystości (wesel, świąt, rocznic). Cóż w tym niewłaściwego?

Oto zestaw zdań, które zdarza się im słyszeć. Oparte na doświadczeniach wegetarian (jest ich paru w naszej redakcji):

KŻ/Polityka Przekonanie, że mięsożerstwo to spadek po naszych przodkach i rzecz absolutnie naturalna.

KŻ/Polityka Przekonanie, że ryby to nie mięso.

KŻ/Polityka Przekonanie, że menu wegetarian jest znacznie uboższe od menu niewegetarian. Wegetarianie tymczasem stale odrywają (tak jak niewegetarianie) nowe smaki.

KŻ/Polityka Przekonanie, że mięso jest jedynym źródłem białka. Fałsz! 100 kalorii wołowiny zawiera 4 gramy białka. 100 kalorii szpinaku – 13 gramów.

KŻ/Polityka Przekonanie, że wegetarianie muszą bardzo się wysilić, żeby zjeść na mieście, w restauracji, knajpie. Owszem, nie w każdej karcie znajdą się propozycje dla niejedzących mięsa. Ale większość jednak je uwzględnia, pamiętając o różnych klientach, różnych upodobaniach, różnych potrzebach.

KŻ/Polityka Przekonanie, że wegetarianie wciąż oceniają niewegetarian. Na widok pałaszujących mięso krzywią się zaś i głośno (albo cicho) komentują. Wegetarianie nie mają tymczasem zwyczaju (nie dowodzą tego przynajmniej żadne badania) pouczać ludzi, którzy mięso jedzą, a nawet lubią. Są realistami: stanowiąc ułamek ziemskiej populacji, nie odgrodzą się przecież od ludzi, którzy mają inne upodobania i zwyczaje.

KŻ/Polityka Przekonanie, że decyzja o przejściu na wegetarianizm wymaga zgody dorosłego, a przynajmniej jakiejś formy aprobaty. Owszem, małe dzieci i nastolatki rzadko decydują samodzielnie o swojej diecie. Ale zasadniczo nikt ich do jedzenia pewnych produktów nie zmusi.

KŻ/Polityka Przekonanie, że niejedzenie mięsa wymaga cywilnej odwagi. Powody są tymczasem rozmaite. Niektórym mięso po prostu nie smakuje – i nie ma w tym żadnej ideologii.

KŻ/Polityka Przekonanie, że wegetarianizm to powód do dumy. A przecież przy rozmaitych okazjach ten fakt po prostu wychodzi na jaw. Jeśli mamy alergię na orzechy, też tego przecież przed gospodarzem nie zataimy. Wegetarianie wciąż budzą szczególne zaciekawienie.

KŻ/Polityka Przekonanie, że wszystko jest po coś. I że skoro zwierzęta się pasą, to żeby nas zadowalać i karmić. Pozostałość po ogonie też nam przecież do niczego nie służy...

KŻ/Polityka Przekonanie, że idąc podobnym tokiem myślenia, można by – a nawet trzeba – zrezygnować z jedzenia właściwie czegokolwiek. Przeprowadźmy eksperyment: spoglądaj przez 10 minut, jak kroi się marchewkę. A potem spędź tyle samo czasu w rzeźni. Jest różnica?

KŻ/Polityka Przekonanie, że co smaczne, to właściwe, zdrowe, potrzebne. A przecież słodkości też są smaczne. Choć niekoniecznie dobrze robią ciału.

KŻ/Polityka Przekonanie, że wegetarianie bardziej troszczą się o los zwierząt niż o los ludzi. Nie ma podstaw, żeby twierdzić, że wegetarianie z ludźmi liczą się mniej.

KŻ/Polityka Przekonanie, że wegetarianizm to ciężka próba wytrwałości. I że każdy wegetarianin z czegoś rezygnuje, coś w życiu traci. Zyskuje tymczasem sporo: żyje w zgodzie ze sobą. Cóż ważniejszego?