– Myślę, że życie mnie tak fascynowało i nadal mnie fascynuje, bo cokolwiek robię, wkładam w to całą energię i zapał – mówi Irena Jun, rozmiłowana w poezji aktorka, uznana za jedną z najlepszych odtwórczyń ról Beckettowskich na świecie. – To może być gotowanie, przemeblowywanie, odkrywanie rzeczy, które mi się podobają muzeach… Myślę, że cokolwiek bym robiła w życiu, umiałabym być szczęśliwa. To jest całkowicie niezależne od wieku i od zawodu.

– Moment, w którym zdałam sobie sprawę, że skończyłam 80 lat, był nagły, jak grom z jasnego nieba. Poczułam to z całą mocą i nie chciało mi się w to wierzyć. – przyznaje. – Na szczęście nie przemija mi entuzjazm, zachwyt życiem w najdrobniejszych szczegółach. Zawsze taka byłam. Światło, okno, zieleń, ogród, kot, pies, człowiek spotkany, zapamiętane dziecinne opowiastki i rysunki, smak potraw i możność ich przyrządzania – wzbudzają mój nieustający zachwyt.

Uświadamiam sobie co prawda, że ja już nie nadążę za swoim pragnieniem zrealizowania wszystkich pomysłów, które mi się nieustannie pojawiają w głowie. Ale nie znaczy to, że popadam z tego powodu w smutek. Stwierdzam to po prostu z największym zdziwieniem.

– Praca, przyjaźń i pasja. To są dla mnie trzy najważniejsze w życiu rzeczy – mówi pianista Zbigniew Rymarz. – Potrafiłem czasami sprawy osobiste odstawić na boczny tor, bo praca była priorytetem i przez sekundę tego nie żałowałem. Pewne rzeczy się kończą, a praca zostaje. Wiem, co mówię – w końcu w przyszłym roku będę świętował 70 lat w zawodzie!

– Życie składa się z przypadków. Pewnego dnia zachorował organista i ksiądz zapytał, czy mógłbym go zastąpić. Ja na to: „proszę księdza, ja na organach jeszcze nie grałem, a poza tym nie mam nut i repertuaru kościelnego nie znam”. Ksiądz, który wcześniej słyszał w moim wykonaniu przedwojenne szlagiery, stwierdził, że to też jest dobra muzyka i mogę grać, co chcę. No więc przerabiałem stare szlagiery, zwłaszcza te mało znane, na muzykę kościelną. Po tygodniu było pełno ludzi w kościele. Organista natychmiast wyzdrowiał. Chyba bał się, że go wygryzę.

– Spora część moich równolatków nie ma pasji. A to już jest początek końca. Nie lubię starców 60-letnich. Spoczywają na laurach, już im się nie chcę. Uznają, że nie będą się dzisiaj golili, bo nie wychodzą z domu. Od tego się zaczyna! Najważniejsze jest nastawienie psychiczne. Jeżeli ktoś mówi „ja już jestem stary” - to faktycznie taki będzie. Ja na razie nie wiem co to za stan: starość!

– Jeśli się żyje na kredyt 70 lat, tak jak ja, to jak nie cieszyć się z życia. Tylko w duchu sobie pomyślę czasami: Panie Boże, jeszcze trochę tego kredytu. Jeszcze trochę! – mówi Wiesław Kępiński, który jako 14-latek cudem przeżył Powstanie Warszawskie. – Każdy dzień jest dla mnie prezentem. Recepta – ciesz się chwilą, carpe diem! I ja to robię!

Po cudem przeżytej wojnie Wiesław Kępiński dał ogłoszenie do „Expressu Wieczornego”, poszukując rodziny zastępczej. Na jego prośbę odpowiedzieli Jarosław i Anna Iwaszkiewiczowie, z którymi zamieszkał na Stawisku. – Należę do osób bardzo niecierpliwych. Jak mnie praca wkurzyła, to natychmiast się zwalniałem, myśląc: „co będzie, to będzie!”. Po wojnie pracowałem w Fabryce im. Róży Luksemburg, potem w objazdowym teatrze lalkowym. Był okres kiedy trochę malowałem – na Stawisku wiszą moje dwa obrazy olejne, jakieś moje widoczki sprzedały się na aukcjach w Ameryce i Niemczech. Najdłużej, bo 40 lat, pracowałem w Telewizji Polskiej w dziale dekoracji. Byłem rzemieślnikiem. Nigdy nie zgrywałem z siebie Bóg wie kogo.

Najważniejsze w życiu to starać się nie nudzić. Ja co rusz znajduję bodziec, który mnie trzyma przy życiu. Właśnie złożyłem maszynopis następnej książki. Wydadzą, nie wydadzą, Ministerstwo Kultury da pieniądze czy nie – mnie wszystko jedno. Najważniejsze, że napisałem.

– W życiu najważniejsza jest tolerancja – mówi aktor Stanisław Brudny. – Tolerancja dla innych zachowań, innego sposobu myślenia, innych przyzwyczajeń. Tolerancja dla otaczającego świata. To dzięki niej znika w człowieku napięcie i pojawia się próba zrozumienia albo pomysł na złagodzenie tematu uśmiechem. Tolerancja to najlepsza recepta na utrzymanie ciała i duszy bez stresu.

– Cenię ludzi za prawdę. Szanuję takich, którzy nie udają. Mój zawód sprawia, że szybko rozpoznaję każdy fałsz – w mowie, w oczach, w zachowaniu… Zdarza się, że widzę kogoś po raz pierwszy i od razu wiem, że mogę się zaprzyjaźnić, zakochać. A czasem od pierwszego spotkania zdaję sobie sprawę, że lepiej dać spokój, bo szkoda czasu.

– Starość w pięćdziesięciu, a może i więcej, procentach zależy od tego w jakim miejscu, jakim środowisku i w jakiej rodzinie się zdarza. Niedawno podwoziłem niedołężnego człowieka do ośrodka opieki. Otwierałem mu drzwi, pomagałem. Zapytałem, ile ma lat i zdębiałem! Nie skończył jeszcze siedemdziesiątki, a był już zupełnym starcem. Starsi ludzie potrzebują zrozumienia. I zdrowia. Jeśli tego nie ma, to starość staje się doświadczeniem absolutnym. „Małe eksperymenty ze szczęściem. Sekretny dziennik Hendrika Groena, lat 83 i ¼” pokazują, że jeżeli znajdziesz grono ludzi, którzy wspólnie szukają sposobu, by pokonać starość, to ona naprawdę nie istnieje!