10. Giorgio Manganelli, Centuria. Sto krótkich powieści rzek, przeł. Halina Kralowa, PIW. Pierwszą po polsku książkę wybitnego włoskiego pisarza i eseisty zaludniają dziwne postaci. Bohaterami tych małych próz, z których każda zamyka się na dwóch stronach, są samotnicy, żyjący na peryferiach życia.

Tutaj przeczytacie fragment tej książki.

9. Agneta Pleijel, Wróżba. Wspomnienia dziewczynki, przeł. Justyna Czechowska, Wydawnictwo Karakter. Ta książka – jednocześnie pamiętnik, autobiograficzny esej i powieść – jest próbą przepracowania relacji z matką i ojcem i jednocześnie krytyką obyczajowości lat 40.

Przeczytajcie także recenzję tej książki.

8. James Schuyler, Alfred i Ginewra, przeł. Marcin Szuster, PIW. Kolejna znakomita prozatorska książka Schuylera, czwartego poety ze szkoły nowojorskiej, upewni nas, że był on skarbem amerykańskiej literatury.

Pełną recenzję książki znajdziecie tutaj.

7. Elizabeth Strout, Mam na imię Lucy, przeł. Bohdan Maliborski, Wielka Litera. Książka autorki „Olive Kitteridge” opowiada o więzach rodzinnych, które odkrywa się dopiero, kiedy się rozpadają. I o wstydzie kobiety, która na pytanie o zawód, odpowiada: „jestem tylko pisarką”.

Recenzję książki znajdziecie pod tym adresem.

6. Michael Herr, Depesze, przeł. Krzysztof Majer, Wydawnictwo Karakter. Opowieść o Wietnamie Michaela Herra, współscenarzysty „Czasu Apokalipsy”, jest bez wątpienia jedną z najlepszych książek o człowieku na wojnie, jakie kiedykolwiek powstały. W dodatku brawurowo przetłumaczył ją Krzysztof Majer, który znakomicie oddał i narkotyczny rytm tej prozy, i język zwykłych żołnierzy. Herrowi udało się „odczarować” wojnę, a nawet zmienić język, jakim od tej pory o niej pisano.

5. Michal Ajvaz, Podróż na południe, przeł. Leszek Engelking, Książkowe Klimaty. Wielcy pisarze mają swoich ambasadorów w osobach wybitnych tłumaczy: i tak jest w przypadku czeskiego pisarza Michala Ajvaza.

Tutaj pełna recenzja jego książki.

4. Fernando Pessoa, Alvaro de Campos, Poezje zebrane, przeł. Wojciech Charchalis, opracowanie graficzne PIO, Wydawnictwo Lokator. Alvaro de Camposa wymyślił Pessoa od A do Z, dał mu osobowość i wyjątkowy styl pisania. Dzięki de Camposowi Pessoa mógł robić w poezji to, czego mu, być może, nie wypadało – wiersz stawał się na przykład strumieniem emocji.

3. Zeruya Shalev, Ból, przeł. Magdalena Sommer, W.A.B. „Ból” jest powieścią przede wszystkim o rodzinie, o dorastających dzieciach, jedną z najlepszych, jakie znam.

Tutaj recenzja tej książki.

2. David Foster Wallace, Rzekomo fajna rzecz, której nigdy więcej nie zrobię, przeł. Jolanta Kozak, W.A.B. To druga po „Krótkich wywiadach z paskudnymi ludźmi” książka po polsku tego niesłychanego pisarza. Wallace przywraca miejsce powagi w kulturze.

Przeczytajcie recenzję tej książki.

1. Franz Kafka, Opowieści i przypowieści, przeł. Lech Czyżewski, Roman Karst, Alfred Kowalkowski, Juliusz Kydryński, Elżbieta Ptaszyńska-Sadowska, Anna Wołkowicz, Jarosław Ziółkowski, PIW. Nawet jeśli komuś wydaje się, że Kafkę zna, ten zbiór małych form przekona go, że tak nie jest.

Recenzję tej książki znajdziecie tutaj.