13. Język niemiecki. Większość użytkowników języka niemieckiego mieszka w obrębie Unii Europejskiej, a jest on jednym z ważniejszych języków zglobalizowanego świata. Jego podstawowy podział obejmuje kilka głównych dialektów – zarówno w formie pisemnej, jak i ustnej. Jako że niemiecki charakteryzuje się odmianą rzeczowników oraz trzema płciami gramatycznymi, powstała w nim ogromna liczba słów wywodzących się z tego samego źródła.

12. Język węgierski. Klasyfikowany jako jeden z języków ugrofińskich, węgierski charakteryzuje się występowaniem wielu głosek niespotykanych w języku polskim. Jego alfabet obejmuje 40 liter (14 samogłosek i 26 spółgłosek), a akcent przypada zawsze na pierwszą sylabę.

11. Język japoński. Używany przez przeszło 125 milionów ludzi. Określa się go jako jeden z najtrudniejszych do nauczenia – m.in. przez bliskie pokrewieństwo z chińskim. Charakteryzuje się również skomplikowanym systemem honoryfikacji. Polega on na tym, że w przypadku zwracania się do osoby o wyższym statusie społecznym obowiązuje nas nieco inne słownictwo oraz zmienione formy gramatyczne.

10. Język walijski. Mimo że Walię zamieszkują 3 miliony osób, to na całym świecie językiem walijskim potrafi się posługiwać zaledwie kilkaset tysięcy. Jedna z jego głównych trudności polega na wysokim skomplikowaniu reguł ortograficznych (niełatwo więc odnaleźć dany wyraz w słowniku).

9. Język albański. Posługuje się nim ok. 6,2 miliona osób – głównie w Albanii, Kosowie i Macedonii. Mimo że ma pewne wspólne cechy z niemieckim, greckim czy z językami bałtosłowiańskimi, to ma inne słownictwo.

8. Język hebrajski. Jest głównym językiem Żydów, związanym z ich historią i powstaniem państwa Izrael. Mówi nim około 5 milionów ludzi na całym świecie (dla porównania: językiem jidysz władają 3–4 miliony). Przez około 1800 lat był używany jedynie jako język literacki i liturgiczny. Obecnie ulega wpływom języków indoeuropejskich, przez co obserwuje się np. zanik typowo semickich spółgłosek.

7. Grecki. Grecki jest jednym z najstarszych i najlepiej udokumentowanych języków, a jego struktura nie uległa większym zmianom od wielu wieków. Nie ułatwia to jednak jego nauki, a do największych trudności należy rozróżnienie i opanowanie skomplikowanego systemu zgłosek, a także dźwięków, jakie można dzięki nim uzyskać.

6. Islandzki. Islandię zamieszkiwała stosunkowo liczna Polonia, która przed kryzysem z 2008 roku stanowiła prawie 4 proc. mieszkańców i ponad 45 proc. wszystkich imigrantów. Główne trudności w nauce islandzkiego to archaiczne słownictwo oraz skomplikowany system gramatyczny.

5. Język tajski. Mimo że Tajlandia staje się dla Polaków coraz popularniejszym kierunkiem podróży, to sam język tajski nie jest zbyt atrakcyjny do nauki. Charakteryzuje się nie tylko skomplikowaną ortografią, ale też mnogością głosek i zbitek dźwięków, które często są niemożliwe do wychwycenia dla polskiego ucha.

4. Język wietnamski. Choć ma wiele zapożyczeń z chińskiego, klasyfikuje się go jako jeden z języków austroazjatyckich. Należy do języków tonalnych (każda sylaba ma przypisany konkretny ton) i izolujących (o funkcji wyrazu nie decyduje jego odmiana, tylko pozycja w zdaniu).

3. Język polski. Nauka naszego języka stanowi nie lada wyzwanie dla przedstawicieli innych kręgów kulturowych. Rozbudowany system odmiany wyrazów, trzy gramatyczne płcie i „chrząszcz brzmi w trzcinie”, czyli charakterystyczna, szeleszcząca wymowa – to wszystko sprawia, że opanowanie polskiego niewątpliwie jest dla obcokrajowca wielkim osiągnięciem.

2. Język arabski. Arabskim posługuje się dziś około 250 milionów ludzi, głównie na Bliskim Wschodzie i w północnej oraz północno-wschodniej Afryce. Charakteryzuje się skomplikowaną i rzadką metodą słowotwórczą, a arabskie rzeczowniki mają m.in. trzy przypadki gramatyczne, trzy liczby, dwie płcie i trzy „stany”.

1. Język chiński. Zgodnie uznawany za najtrudniejszy język świata, chiński w formie pisemnej obejmuje kilkadziesiąt tysięcy znaków. Okazuje się, że nie tylko ich liczba jest kłopotliwa, ponieważ relacje pomiędzy pismem i mową również są przytłaczająco skomplikowane. Samo zapisanie wyrazu nie oznacza na przykład, że da się go od razu odczytać, ponieważ znaki nie dostarczają żadnych wskazówek na temat sposobu wymowy. Co więcej, w chińskim można odnaleźć mnóstwo homofonów, których brzmienie można rozróżnić jedynie na podstawie kilku tonów (najczęściej czterech). To wszystko sprawia, że opanowanie chińskiego można nie tylko dopisać do CV, ale też z czystym sumieniem uznać za jedno z największych osiągnięć w życiu.