1. Zakochujemy się ze względu na łączące nas podobieństwa. Okazuje się jednak, że najczęściej chodzi o wspólne przekonania (np. ideowe, polityczne), a nie o podobieństwa charakterów czy sposobów myślenia.

2. Poczucie bliskości. Wynikające np. z tego, że spędzamy z drugą osobą dużo czasu i nabieramy przekonania, że możemy jej zaufać, sporo o nas wie, a w związku z tym mamy ochotę (albo potrzebę) jeszcze więcej jej o sobie powiedzieć. Poza tym chodzi też o bliskość rozumianą jak najbardziej dosłownie – mieszkamy w pobliżu, pracujemy razem, mamy ze sobą częsty kontakt (choćby dlatego, że dzielimy jeden pokój w miejscu pracy albo robimy codzienne zakupy w tym samym sklepie).

3. Zestaw pożądanych cech. Nie chodzi o to, że stawiamy drugiej stronie określone wymagania – ale raczej o nasze uogólnione upodobania dotyczące cech jej wyglądu lub charakteru. Bliżej nam do osób, które te nasze warunki spełniają.

4. Zakochujemy się w tych, którzy zakochują się w nas. Słowo „zakochanie” jest w tym przypadku może za duże, ale prawdą jest, że jeśli ktoś poświęca nam uwagę i nam schlebia, to trudno tego nie zauważyć i nie docenić. Po trosze dlatego, że bywamy próżni, po trosze dlatego, że potrzebujemy dowartościowania. I nic w tym złego. Gorszy scenariusz to, rzecz jasna, brak wzajemności i cedowanie uczuć w osoby, które wyraźnie nie są nami zainteresowane.

5. Presja społeczna. Brzmi jak zaszłość, ale nadal się zdarza – i to wcale nie tak rzadko – że zakochujemy się w tych osobach, które jest w stanie zaakceptować nasze otoczenie (rodzina, bliscy). Okazuje się, że związki bez takiego społecznego poparcia są mniej trwałe. A na pewno trudniejsze, bo mają więcej barier do pokonania.

6. Zakochujemy się w tych, którzy spełniają nasze potrzeby. Różne potrzeby: akceptacji, miłości, ale też potrzeby seksualne. Ktoś, kto ma sporo do zaoferowania (niekoniecznie materialnie), może się nam wydać bardziej interesujący.

7. Pociąga nas to, co nietypowe, niezwykłe. Nie zawsze wpadają nam w oko osoby do nas podobne. Czasem wprost przeciwnie: interesują nas ci, którzy – jak się wydaje – pochodzą z innego świata, środowiska. Należą na przykład do określonej subkultury albo mają ciekawe, rzadko spotykane pasje.

8. Zakochujemy się ze względu na cechy szczególne. Czasem decydują niuanse. Duże oczy, kształt ust albo… zmarszczone czoło. Dowolna rzecz, która odróżnia drugą osobę od innych, rozczula nas i pcha w jej stronę. „Lecz spójrzcie – szybkim ruchem unosi dłoń na kark. Przez takie gesty człowiek zakochuje się beznadziejnie na całe życie” – pisała Virginia Woolf w „Falach”.

9. Zakochujemy się w tych, z którymi dużo przebywamy na osobności. Czyli sytuacje, gdy dwoje ludzi przebywa ze sobą sam na sam, bo zmuszają ich do tego np. okoliczności (takie jak praca).

10. Bywa, że o zakochaniu decyduje… desperacja. Im dłużej jesteśmy samotni, tym bardziej się obniża poczucie naszej wartości (oczywiście pod warunkiem, że ta samotność nam wadzi). W konsekwencji zauroczenia przychodzą nam łatwiej i szybciej.

11. Tajemniczość! Zakochujemy się w osobach, które są skryte, nie ujawniają wszystkiego od razu. Im bardziej nie mamy pewności, co do nas czuje druga strona, tym bardziej atrakcyjna się nam wydaje.