Spośród analizowanych dotychczas czynników społeczno-demograficznych naj­większą rolę przypisać można tym, które wpływają na wsparcie społeczne (lub jego brak). Innymi słowy: brak wsparcia podwyższa ryzyko zachorowania.

Trzeba jednak zastrzec, że uchwycenie związku przyczynowego między tymi czynnikami a zaburzeniami zdrowia psychicznego nie jest na tym etapie analizy możliwe.

Waż­nym, jeśli nie decydującym, czynnikiem ryzyka jest brak zatrudnienia, który obejmuje nie tylko bezrobotnych, ale także rencistów, emerytów oraz gospodynie domowe.

Zatrudnienie w tym kontekście jest nie tylko źródłem utrzy­mania, ale – a może przede wszystkim – źródłem społecznego wsparcia.

Istotnym czynnikiem chroniącym przed zachorowaniem jest małżeństwo.

Osoby, które straciły partnera, czy to przez rozwód czy śmierć współmałżonka, mają wyższe niż przeciętne ryzyko doświad­czania zaburzeń psychicznych, zwłaszcza zaburzeń depresyjnych, lękowych, a także tendencję do zaburzeń zachowania.

Większym ryzykiem zaburzeń psychicznych obciążeni są mieszkańcy dużych miast, szczególnie kobiety.

Stwierdzono znaczne zróżnicowanie wojewódzkie w rozpowszechnieniu zaburzeń psychicznych.

Najniższe rozpowszechnienie stwier­dzono w województwach położonych na przeciwległych krańcach Polski: w pod­karpackim i zachodnio-pomorskim.

Przyczyny tych zróżnicowań pomiędzy poszczególnymi województwami będą przedmiotem dalszych analiz.

Można przyjąć, że są one w jakimś stopniu pochodną zróżnicowanej dostępności do leczenia.